San F. Yezerskiy, combineert een voltijdse jobs in de Vlaamse film met een prille carrière als schrijver.

Om een e-mail te lekken, zijn er twee dingen nodig: een gefrustreerde kabinetard met een agenda, en een redacteur die bereid is om om het even welk relletje nieuws te noemen. Deze keer begon het bij de website van Knack. Met de snelheid van een telefoonketting in een klein dorp, maar helaas ook even accuraat, lanceerde zij zondag het bericht dat medewerkers van minister Lieten Kris Peeters ‘een dictator’ zouden hebben genoemd. Dat dit achteraf niet bleek te kloppen, maakte weinig uit: als één redactie iets brengt, brengen ze het allemaal en de volgende ochtend stond het incident op alle voorpagina's en opende het het journaal.

De volgende keer moet ik onthouden te timen hoe snel de media het eigenlijke onderwerp van discussie - of wij met z'n allen beter worden van een winkelcentrum in de Brusselse Rand, en zo niet, hoeveel dat grapje ons dan precies moet kosten - loslaten voor iets sappigers uit de marge.

‘Dit is óók belangrijk,’ hoor ik een journalist roepen, ‘want deze mail toont aan hoe slecht de sfeer in de regering is geworden na de bocht van sp.a in het Uplace-dossier.’ Onzin. De wrevel tussen de socialisten en hun coalitiepartners was lang voor het weekend al duidelijk, na de uitval van Lieten naar Schauvliege. Daar heeft de later afgezwakte - of in het jargon: ‘correcte’ - berichtgeving over de gelekte e-mail niets aan toegevoegd.

En hier is nog een nieuwtje: Het. Maakt. Ons. Niet. Uit. Overal waar mensen samenwerken, zal er achterklap zijn. Waar mensen iets te winnen of te verliezen hebben, zullen strategische spelletjes worden gespeeld. Wij weten dat. Ergens tussen het doopvont van de democratie en vandaag hebben wij met z'n allen aanvaard dat wát politici doen belangrijker is dan of dat al dan niet in harmonie gebeurt. (Als er overigens één sector is die inzake achterklap en intriges niet al te hard met het vingertje moet wijzen, zal het die van de media wel zijn.)

Misschien wordt het stilaan tijd dat redacties zich gaan richten op wat het publiek wilt, niet op wat zij dénken dat het publiek wilt. De mate waarin zij hun lezers en kijkers onderschatten begint ronduit beledigend te worden. ‘We zouden het nog verder kunnen hebben over die hele Eurocrisis of de toestand in Syrië, maar dat wordt wat te lang en te ingewikkeld voor jullie. In plaats daarvan zijn hier twee poppetjes die ruzie maken. Haha, kijk ze eens boos zijn op elkaar!’

Dat alles alsmaar laagdrempeliger moet, vind ik vreselijk, maar zelfs de ergste dingen word je op de duur gewoon. Een journaal openen met een mailincident als dit, is echter niet meer zomaar de lat wat lager leggen. Het is diezelfde lat op de grond gooien, mensen bij de hand grijpen en op kinderlijke toon zeggen: ‘Pas maar goed op, want jullie zouden weleens kunnen struikelen.’ Behandel ons nog met een béétje respect, alsjeblief.

(sy)