San F. Yezerskiy combineert een job in de Vlaamse film met een carrière als zelfstandig schrijver.

‘De laatste tijd bestel ik steeds vaker eten via het internet’, zei ik. ‘Dat wordt dan aan huis gebracht door een mannetje op een scooter. Ik weet niet of dat wel goed is. Volgens mij is het alleen maar een volgende stap in de richting van nooit meer buitenkomen.’

Ik vertelde verder over mijn sociale angsten, en hoe activiteiten als deze steeds moeilijker lijken te worden nu ik bijna elke avond binnen aan een boek zit te werken. Verrast toonde de vriend mij de binnenkant van zijn cupcake: chocoladevulling. ‘Het is gewoon oefenen’, zei hij met volle mond. ‘Jezelf dwingen om naar dit soort avonden te komen en af en toe eens praten met iemand nieuw.’

Ik keek de winkel rond. Er waren veel mensen gekomen, en vooral de juiste. In het publiek zag ik ook de man van de radio, over wie ik een paar dagen eerder heel bizar had gedroomd. In die droom hadden hij en zijn vrouw mij, om god weet welke reden, uitgenodigd voor een barbecue bij hen thuis. Zij woonden in Mechelen, dat er niet als Mechelen uitzag. Hun appartement was deel van een gigantisch kloostergebouw, waarin duizenden bewoners netjes waren ingedeeld volgens het alfabet. Het duurde uren voor ik de gang met de ‘V’ kon vinden. Telkens wanneer ik iemand de weg vroeg, wapperde die ongeïnteresseerd met zijn hand in een heel andere richting dan de persoon voor hem. Veel te laat bereikte ik uiteindelijk toch de juiste deur. De gastheer en -vrouw waren behoorlijk kwaad.

Toen ik die droom achteraf in een zin of drie op het internet gooide, leek de man van de radio daar best door geamuseerd. Zou dat ook tellen als ijsbreker?

Ik hield hem even in het oog en zag hoe hij behendig jongleerde met zijn aandacht voor twee jonge kindjes en de tekenares op het podium. ‘Goed,’ dacht ik, ‘het is gewoon oefenen. Hoe zouden andere mensen dit doen? Niet storen tijdens een gesprek tussen hem en zijn vrouw, want dat is te privé. Niet inbreken in zijn gesprekken met anderen, want die hebben waarschijnlijk niet zo vaak de kans om met hem te praten en, o god, hij maakt aanstalten om te vertrekken en niemand wordt graag opgehouden wanneer hij klaar is om weg te gaan en wat als hij niet meer weet wie ik ben, want niemand weet wie ik ben, hij werkt bij de radio, hij praat normaal gezien alleen met mensen die hun boek wél al af hebben en, o god, hij gaat nu echt weg en hoe zouden normale mensen dit doen?’

‘Ik ben zo terug’, zei ik tegen de vriend, die net zijn tweede cupcake had gehaald. Met uitgestoken hand liep ik op de man van de radio af. ‘Hallo,’ zei ik, ‘ik ben San Yezerskiy. Wij kennen elkaar nog van die barbecue in mijn hoofd.’