Wat als ze je schofferen? Wat als die charismatische politicus je afscheept met een drankbonnetje? Of wat als die dichteres wier werk je voorlas op opa’s begrafenis een drankwalm verspreidt? En kan meneer de zanger alstublieft zijn ogen uit de decolleté van mijn lief halen? Doet dat gedrag af aan hun daden, hun talent? Natuurlijk niet. Althans, in theorie. Want in je mentale prentenkabinet kun je nu niet meer naast de etterpuist kijken op de neus van je voorbeeld.

Bij de tv-boeken-politiekmeneer was geen sprake van ontgoocheling. Ik uitte mijn lof, hij nam die minzaam in ontvangst en vroeg wat ik zoal deed in het leven. Het was een sierlijk dansje tussen fan en idool. Glimlach, groet, af. Maar hoe innemend onze pas de deux ook leek, het was een leugen.

Waar dacht ik aan terwijl ik zijn droge, krachtige hand schudde? Niet aan zijn metaforen, zijn witzen, zijn doeltreffende speeches. Maar aan wat hij in bed had gedaan met een vriendin van een vriendin. De bekende meneer (BM) was getrouwd maar dat had hem waarschijnlijk alleen maar gestimuleerd om een affairette te beginnen met het twintig jaar jongere meisje. Toegegeven, ze was wat overspel waard.

Mijn kennis was jammergenoeg niet beperkt tot met wie hij in bed dook. Ook wat hij daar deed, wist ik. Iets met lippenstift. En vieze woorden. Een wijnglas. En daar dan iets in deponeren wat niet in een wijnglas hoort. En ook nog iets met cadeaupapier. En veters. Niets illegaals, hoor. Maar minder geschikt voor als er kinderen meelezen.

Waarom vertellen wij zo graag vunzigheden over wie boven ons staat? Waarom ruist het op de werkvloer altijd van vieze ditjes en sappige datjes over de baas? Of de collega die wel promotie heeft gemaakt? Om hen neer te halen? Uit afgunst? Om ons gerust te stellen over onze seksetiquette? Nee, want daar is al spot en Goedele voor.

Nee, het gaat over politiek. Roddelaars zijn stalinisten. Mensen die willen dat eenieder even diep in de modder van de middelmaat staat. Uit onvermogen hun hoed te lichten, kakken ze die van een ander vol.

Dat is lullig voor het object van de roddelroem. Maar of we willen of niet, het gelijkheidsstreven is voor velen een drijfveer. Miljoenen stierven door, maar ook voor Stalin. Nobellaureaten bezongen hem.

Stoort u zich aan roddelen? Een morele pluim voor u. Maar wees eens eerlijk: u zit al een halve column te gokken over welke BM ik het heb. Wel vooruit, als u me over twee weken leest, zal ik het onthullen. Tot die tijd mag u de Hymne van de Sovjet-Unie uit uw hoofd leren.

(Thomas Blondeau)