Onlangs was ik op vakantie in het Canadese Vancouver. Toevallig passeerde ik een filmset. Ik heb er minstens een halfuur als een puber naar staan gapen. Filmsets hebben me altijd al gefascineerd. Toen ik mijn legerdienst deed, had ik het geluk een kleine rol te krijgen in Blueberry Hill van Robbe De Hert. Later overkwam me dat nog enkele keren, hoewel ik nooit acteerambities heb gekoesterd.
Telkens is het alsof je op een soort eiland terecht komt. Er hangt steevast een magische sfeer op zo'n set. Erik Van Looy mag dan wel eens klagen over het harde leven van een cineast - zeker als je het in Amerika wil proberen -, mij lijkt het een romantisch beroep.
Omdat Noordkaap en Monza clips nodig hadden en de middelen beperkt waren, kwam ik op het idee om die zelf te maken. De manier waarop ik dat deed, viel blijkbaar op want nadien kreeg ik aanbiedingen om voor tv en reclame te regisseren. Nochtans heb ik daar geen opleiding voor gevolgd. Elke dag leer ik nog bij. Ik schep enorm veel plezier in dat tv-werk, maar in het licht van de grote kunst die film is, blijft het toch een beetje ersatz.
Cineast is de ultieme job. Omdat het een kruispunt is van verschillende disciplines. Je moet uiteraard de techniek van het regisseren beheersen, maar ook iets van belichting weten, een script kunnen lezen, voeling met muziek hebben en je in het promotiecircus kunnen smijten wanneer je film uitkomt. Al zijn al die disciplines me niet vreemd, voorlopig is 'ooit iets met film doen' een vaag idee. Waarschijnlijk zoals iemand die in provinciale voetbalt er toch van droomt om ooit een belangrijk doelpunt te maken op een WK.
Ik ben al jaren op een script aan het broeden, maar het is de vraag of er daadwerkelijk een film van komt. Stel dat ik ooit die kans krijg, dan investeer ik daar graag twee jaar van mijn leven in. Het zou echt de eerste keer zijn dat deze onrustige ziel zich honderd procent op iets kan focussen. Probleem is dat ik geen zin heb om anderhalf jaar te onderhandelen over de financiën. Dat is absoluut niet mijn ding.
(pvd)
22 oktober 2012Provincie West-Vlaanderen formuleerde een duidelijke boodschap om haar medewerkers warm te maken voor loopbaan- én persoonlijke ontwikkeling, en zette enkele succesvolle initiatieven op poot.
Staat het vertrek van een collega op de planning? Met deze cadeautips zorg je voor een onvergetelijk afscheid.
Een goede balans tussen werk en privé: het is een streefdoel voor veel bedrijven en werkgevers, maar niet altijd even makkelijk in de praktijk. Bij AFAS trachten ze het daarom op een andere manier aan te pakken.
Je wil alles uit die weinige vakantiedagen halen die je hebt. Maar als je bij je terugkomst meteen verdrinkt in het werk gaan je batterijen snel weer leeg zijn.
Drie West-Vlaamse bedrijven delen hun verhaal én oplossingen tijdens een rondetafel over werken - én werkgever zijn - in West-Vlaanderen.
De meesten onder ons ervaren onze job af en toe wel eens als 'zwaar'. Maar wat maakt een beroep zwaar? En wat zeggen de officiële cijfers?
Energie is niet uit het nieuws weg te slaan. De sector heeft, mede door de overgang naar groene technologie, zijn knelpuntberoepen. We zetten er enkele op een rij.
Met ecocheques kan je slechts een beperkt aantal producten kopen. Kunnen deze niet beter omgeruild worden voor cash of maaltijdcheques?