Groot aantal senioren vraagt zorg aan de kust

“Ik ga nooit mee in pessimisme, ik hou het leuk.” (Isabelle Cogghe, verzorgende bij Familiezorg)

De bevolking van de kustgemeenten bestaat voor 29% uit 65-plussers. Daarmee is het de meest grijze regio van Vlaanderen. Wat betekent dat voor wie er werkt in de zorg?

“Er is een grote nood aan zorg in de kustgemeenten”, zegt Christian Devlies, diensthoofd bij Familiezorg West-Vlaanderen vzw. “De 65-plussers komen uit alle regio’s van het land. Ze spreken verschillende talen en hebben uiteenlopende sociale achtergronden. Ze zijn arm of rijk en hun woning gaat van een kamer of studio over een appartement of rijwoning tot een villa. Verder hebben veel mensen weinig of geen mantelzorg, of gebeurt die mantelzorg vanop afstand.”

“Ik zie nogal wat eenzame mensen, zeker als ze op pensioenleeftijd aan de kust komen wonen. Vaak is er niemand om hen te omringen als ze zorgbehoevend worden. Tenslotte zijn er veel psychische problemen en zeker in Oostende is er nogal wat kansarmoede.”

Niet iedereen kan dit

In die uitdagende omgeving wordt van zorgverleners best wel wat gevraagd. “Je moet deskundig zijn en over de juiste vaardigheden beschikken om met psychische en sociale problemen om te gaan”, gaat Christian verder.

“Niet iedereen kan dat aan. Je moet er ook in willen groeien. Maar wie dat graag doet, ervaart een extra dimensie en uitdaging. Onze mensen zien hun job echt als sociaal werk. Ze krijgen er enorm veel dankbaarheid voor in de plaats. Als je hetzelfde huishoudelijk werk doet bij tweeverdieners die niet thuis zijn, voel je die waardering niet.”

Laten lachen

Wat het betekent om als zorgverlener met 65-plussers aan de kust te werken, duidt Isabelle Cogghe met een voorbeeld. Zij werkt als verzorgende voor Familiezorg in de regio. “Ik heb zestien jaar een Brusselse dame als cliënt gehad. In het begin kon ik niets goeds doen. Het heeft een hele tijd geduurd om haar vertrouwen te winnen. Hulpbehoevend worden, is heel moeilijk. Je moet constant dingen loslaten. Maar ik ga nooit mee in pessimisme, ik hou het leuk. Op de duur bracht ik die vrouw aan het lachen en dat apprecieerde ze.”

“Het is me op een heel mooie manier gelukt om haar vertrouwen te winnen. Makkelijk is dat nooit. Jij moet de cliënt leren kennen, en omgekeerd. Maar je mag niet opgeven, want na een tijd bloeien mensen open. Ze vertellen je over vandaag en over vroeger, over hun angsten. Zo groeit het vertrouwen.” Ook de deskundigheid en de vakkennis van de verzorgenden zorgen daarvoor, vult Christian aan. Isabelle vindt het belangrijk dat een zorgverlener niet blijft zitten met de verhalen van cliënten. “Je moet erover praten, bijvoorbeeld met een verantwoordelijke.”

Kloof tussen vraag en aanbod

Wat zeker een feit is: voor wie wil werken in de zorg aan de kust zijn er mogelijkheden. “De kloof tussen vraag en aanbod is hier groter dan in elders in West-Vlaanderen”, zegt Christian. “Ik zit al 38 jaar in de sector en ik heb het nooit anders geweten. Er is deels de concurrentie van de horeca. Maar de aantrekkelijkheid van het beroep wordt door jonge mensen ook nog te weinig gezien.”