Ruth Lasters is leerkracht Frans in Borgerhout. Van haar verschenen de romans Poolijs en Feestelijk Zweet.

Waar hij aanvankelijk slechts zaken moest klasseren, belandden er na een paar weken reeds facturen op zijn bureau, gevolgd door offertes, om er na enkele jaren ook wat debiteurenbeheer bij te krijgen en prospectiepaperassen. Na een decennium werken voor dezelfde firma, is zijn opdracht een onoverzichtelijk kluwen geworden. Omdat anderen wegens ziekte, onvermogen, luiheid - of een al dan niet bewuste combinatie van deze - eigen taken afstoten. Collega's die denkbeeldige slurven met blaas - in plaats van zuigkracht hebben. Zo deelt Tony de hele werkende mensheid in: in blazers, zuigers en dampkappen: zij die zogezegd veel werk aantrekken, maar de helft van de tijd gewoon doelloos hangen te hangen.

Als directiesecretaresse Daisy (dampkap) het, door een gebroken pols, uitkermt bij het aanslaan van alle klaviertoetsen lager gelegen dan de L en Kessels wordt gevraagd om er ook nog eens 'haar mailverkeer' bij te nemen, rukt hij de onzichtbare slurf van zijn mond. Hij schudt zijn ongebreidelde takenpakket van zich af en besluit opnieuw te beginnen.

Nog liever loon inleveren en vrij eenvoudig, afgelijnd werk uitvoeren, denkt hij, dan overstelpt worden met taken van anderen. Aan het onthaal van een containerreinigingsbedrijf terechtgekomen, doet hij dan ook zijn uiterste best om niet zijn best te doen zoals anders. Alleen door zijn mogelijkheden te camoufleren door klunzigheid en onkunde, kan hij immers zijn relaxte, mooi afgebakende opdracht van 'de telefoon beantwoorden en kopieën maken', beschermen tegen almaar complexere uitzaaiingen, meent Tony. Daar schakelt hij reeds een oproep opzettelijk verkeerd door en ‘vergeet’ hij bepaalde documenten te kopiëren. En wel drie keer vraagt hij uitleg over iets doodsimpel als ‘de intercom’, om de niet al te sterke indruk die ze van hem hebben, nog wat af te zwakken.

Als zijn gewilde blunders en gespeelde onzekerheid ter ore komen van de manager, wordt hij echter verzocht om zijn saaie bureaukledij in te ruilen voor een stralend wit, luchtvrij pak. Het geeft hem de aanblik van een verdwaalde astronaut, die zich geen afdoende reden meer kan herinneren om naar de aarde terug te keren. Tot hij daadwerkelijk in de dieselcontainer staat, waarvan hij de wanden moet afspuiten met een slang vol chemische vloeistof. Zijn enige houvast lijkt het om niet, op zijn beurt, te worden aangezogen door iets krachtigers, door de donkere ruimte achter hem, als een allesverzwelgend, tot niets herleidend zwart gat.

(rl)