Zelfstandige Olivier getuigt: 'Een faillissement sleep je jaren mee'

“Hoewel mijn familie ertegen was, besloot ik op mijn 22ste een eigen zaak te starten. Ik had intussen drie jaar in loondienst gewerkt bij een aannemer en daar veel over het vak opgestoken. Bovendien volgde ik een opleiding tot aannemer bij het Viso, nu Syntra West. Ik had dus een cursus bedrijfsbeheer op zak, want ik vond het belangrijk om met kennis van zaken met een eigen bedrijf te beginnen. Maar ook al ging ik met mijn businessplan te rade bij een boekhouder, eenvoudig was het niet om een lening te krijgen bij de bank. Uiteindelijk heb ik beroep gedaan op het Participatiefonds (financiële instelling van de federale overheid die onder andere starters krediet toekent, red.).”

De zaak liep al snel heel goed. “De opdrachten kwamen vlot binnen, al betaalden klanten niet altijd even gemakkelijk. Het ene jaar was ook al beter dan het andere. De drie laatste jaren maakte ik serieuze nettowinsten. Maar mijn relatie liep op de klippen. Ik moest mijn ex uitkopen, de gerechtelijke kosten liepen op ... Uiteindelijk kon ik niet anders dan de boeken dichtdoen. Met spijt, ja. Heel veel spijt. Want ik verzeker je dat dat zwaar is: emotioneel én fysiek. Zoiets sleep je jaren met je mee. Om op adem te komen, ben ik opnieuw in loondienst gegaan. Ik ben gelukkig ook verschoonbaar verklaard (waarbij de gefailleerde wordt vrijgesteld van de betaling van de resterende schulden, red.). Maar de droom van een eigen zaak blijft. Vandaar dat ik besloten heb om in bijberoep te herbeginnen.”

(ks)