Ruth Lasters is leerkracht Frans in Borgerhout. In oktober verschijnt haar tweede roman Feestelijk zweet.

Andere collega’s van TS Heftrucks toveren stukken koraal om tot pennenhouder na hun reis of klagen over te hoge temperaturen waardoor gidsen te verstrooid waren geweest, lunchpakketten waren bedorven en dochters al te vaak in zwembaden met te veel chloor waren gedoken, waardoor hun nepblonde haren een groene schijn hadden gekregen. Die hun eigenlijk beter stond dan de oorspronkelijke oranjegele gloed van hun kapsel, maar die opmerking was hun natuurlijk niet in dank afgenomen, was één van die uitlatingen gebleken waardoor huiselijk geluk op verplaatsing algauw omsloeg in hysterie.

Alleen Herman Rops vertelt nooit over verre oorden, om de simpele reden dat hij elke vakantie in zijn veranda doorbrengt, waar hij planten verzorgt, de krant leest en exquise espresso drinkt. Bezigheden die Rops erg ontspanden tot hij te weten kwam dat hij Herman Hibiscus wordt genoemd, allicht omdat een collega die toevallig door zijn straat gereden was, hem achter het raam had zien zitten, tussen zijn planten.

Sindsdien meent hij een licht spottende toon te horen telkens als iemand hem vraagt: ‘Hoe was jouw vakantie?’, waarop Herman ongemakkelijk de schouders ophaalt. En tijdens zijn verlof zelf, voelt hij zich voortaan bekeken in zijn veranda als was hij de reusachtige Japanse koi die Irène in wezen duizenden kilometers verder is gaan fotograferen. Het lukt hem steeds minder om honing, ahornsiroop of chocoladetonen te herkennen in het espressoaroma. Als hij door onwennigheid zelfs geen Arabica- van Robustabonen meer kan onderscheiden, besluit hij dan toch maar eens een reis te maken om voorgoed Herman Hibiscus af te zijn en daarna zonder te worden bespot weer zijn ding te kunnen doen.

De volgende vakantie reist hij, non-stop foto’s makend, voor een monsterbedrag van Bejing via het Terracottaleger bij Xi’an naar Tibet, ruziet met zijn vrouw over verloren bagage, wat al snel ontaardt in het toegeven van de voor altijd verloren interesse voor elkaar en keert ten slotte alleen naar huis terug, met koorts en darmklachten, waar hij pas na drie weken volledig van zal zijn hersteld. Over zijn Aziëtrip zwijgt hij als hij zich telefonisch ziek meldt bij TS Heftrucks. Wanneer hij eenentwintig dagen later dan gepland, zijn werk hervat, staat er een welkom-terug-kaart ondertekend door het hele team op zijn bureau en een enorme pot met prachtige orchideeën. ‘Planten, kranten en espresso,’ liegt Herman glimlachend als iemand hem uiteindelijk naar zijn voorbije vakantie vraagt.