Een nieuwe rug

Een teer, grijsblauw landschap. Een paar figuren erin die je graag verdwaald zou willen noemen. Maar dat zijn ze niet. Dit schilderij is de enige plaats waar ze thuishoren. De mensachtige wezentjes zijn doorschijnend. Als de zon weerkaatst op het beschermende glas in de lijst, zijn ze haast niet te zien. Als je er lang naar kijkt, lijken de heuvels over elkaar heen te bewegen als golven.

2 september 2011

Thomas Blondeau werkt voor het Leids Universitair weekblad Mare. Vorig jaar verscheen zijn tweede roman Donderhart.

Ik moest het hebben. De vraagprijs was zowat de helft van mijn maandloon toen. Dat kon ik niet missen. Ik sprak met de kunstenares, zette mijn meest enthousiaste ogen op, schaamde me niet om de dweperigste clichés naar boven te halen (‘Ik ben dat mannetje!’). En ik had geduld. Aan het eind van de tentoonstelling was er nauwelijks iets verkocht en ik kon het voor minder dan de helft aanschaffen. Ze beloofde me de goedkope lijst te komen vervangen.

Dat heeft ze nooit gedaan maar dat neem ik haar niet kwalijk. Wel dat het schilderij ondertussen veranderd is. Ik heb het op zolder gezet. Nee, het is niet verkleurd of scheefgetrokken. Maar het is van een herinnering met rente geëvolueerd naar een waarschuwing. Ik had gehoopt dat het schilderij ooit betiteld zou worden als een vroeg werk van een Grote Naam. Niet zozeer uit financiële overwegingen - ik zou het nooit verkopen - maar uit historiografische. Mijn aankoop zou een blijvend bewijs zijn van de kringen waarin ik verkeerde toen ik medio twintig was. Romanciers, dichters, muzikanten en dus ook een beeldend kunstenares. Een tijd dat de horizon een voetstap weg en de hemel vlak boven de grond begon. Maar ze raakt geen penseel meer aan.

Na haar afstuderen aan de academie, ging ze in de horeca aan de slag. Een paar dagen maar en met als groot voordeel dat je je werk niet mee naar huis neemt. Maar ‘s ochtends was ze vaak moe. En haar rug was niet gemaakt voor het lange staan achter de bar. Nog eens achter de ezel kruipen was er echt te veel aan. Ze ging meer werken met het idee geld op te sparen om niet veel later tijd te kunnen kopen. Maar het was fijn eindelijk eens wat geld te hebben. Al haar vrienden zaten in die heerlijke periode van leven als een student en betaald worden alsof je een huis en kinderen te onderhouden hebt. Ze kon en wilde niet achterblijven.

Ze kreeg een leuke vriend die voor haar een groter huis kocht. Voor het eerst een eigen atelier! Maar een kind kwam, evenals verbouwingen en uiteindelijk een scheiding. Ondertussen is die tentoonstelling zo’n tien jaar geleden. Talent had ze genoeg. Zelfs een paar meevallers. En ook werklust kon haar niet ontzegd worden. Waarom schilderde ze niet?

Topatleten blijken naast tonnen doorzettingsvermogen ook soms te kunnen profiteren van bepaalde genetische loterijlotjes. Grote handen, ingedeukte borstkas, snel recupereervermogen, dikkere schedels. Misschien had mijn kunstenares alleen maar een betere rug nodig. Zo afschuwelijk simpel kan het zijn.

(tb)