Mama?

Thomas Blondeau werkt voor het Leids Universitair weekblad Mare. Vorig jaar verscheen zijn tweede roman Donderhart.

Het zou gebeuren aan een ronde tafel, onder een kegel van gloeilamplicht die de rest van de wereld buitensluit. Er zou iemand van verarmde adel bijzitten en een arts met een geheim. En wat van die kunstzinnige pierewaaiers zoals ik. Ook één vrouw waar we allemaal stiekem verliefd op zijn. De definitieve revolutie zou uitblijven omdat we ruzie over haar zouden krijgen.

Terwijl ik twijfel over een geniete bundel met als onderwerp waarom lesbo-anarcho-syndicalisme best wel eens zou kunnen werken, valt mijn oog op een flyer voor een debatavond. De Vereniging voor Bewust Werklozen zag de economische crisis als een mooie ledenwerfactie. Zoals het hoorde, begon de discussie anderhalf uur later dan aangekondigd. Op een stotterende Powerpointpresentatie werden zogeheten ‘reverse sollicitatietips’ gegeven. Hierbij de twee eerste: Neem je huisdier mee op sollicitatiegesprek. Tenzij dit je gevraagd is. En spreek je gesprekspartner regelmatig aan met ‘mama’.

Na het jolijt - inclusief een optreden van een Ont-goochelaar - was het tijd voor het gedachtegoed. Een man met een ironische stropdas vertelde hoe onze levensstijl de planeet vernielt en dat het kapitalistisch systeem ons rijk maakt en andere delen van de wereld straatarm. Een meer humanistisch getinte spreker sprak over de vluchtigheid van het leven en de verrukking van tijd te hebben voor je geliefden. Ik kon er maar moeilijk aanstoot aan nemen. Het principe is simpel: stop met vroeg uit je bed komen, zorg dat je geld krijgt van de overheid en op de lange duur stort deze maatschappij in. Dan kunnen we bouwen aan een toekomst waarin we met zijn allen gelukkiger van worden.

Toen het lauwe bier zijn werk begon te doen, wierp ik op dat werken gelukkig maakt. Psychologisch onderzoek - een tak van wetenschap die pas professionaliseerde toen de menselijke geest economisch interessant werd - heeft het vaak genoeg aangetoond. Een zondagmiddag doorbrengen op de bank is genieten. Doe het een maand lang en je bent klinisch depressief.

Een paar mensen sprongen recht. Ze deden wel wat. Er zaten veel kunstenaars tussen, iemand ging wandelen met een zieke buur en nog een ander deelde gratis voedsel uit. Twee aanwezigen werden heel zenuwachtig toen ik vroeg wat ze deden, dus ik neem aan dat die af en toe het voornoemde plankje gebruikten als inspiratie. Na afloop complimenteerde ik de organisator met de professionaliteit van zijn website (www.werkschuw.nl). Hij zei dat er veel werk in zat. Ik maakte de grap niet.

(tb)