Axl Peleman: De schildknaap van Wannes Van de Velde

“Toen ik solo in de theaters hier ging spelen, werd het onnozel dat ik in het Engels zong en tussendoor in mijn eigen taal moest uitleggen waarover de liedjes gingen” (Axl Peleman, muzikant)

Volkszanger

Ons erfgoed is belangrijk, en het is een eer om daar nu mee bezig te mogen zijn. In tijden waarin de wereld steeds kleiner wordt en iedereen alles heel snel kauwt en weer uitspuwt, is het goed om even stil te staan bij je roots. Zo kan ik in een stad ook geen oude gebouwen voorbijlopen zonder de schoonheid ervan te bewonderen. Ik wil nu bewijzen dat je dat erfgoed ook kan uitdragen op een moderne manier. Ik ga echt niet in een rokje optreden. Toch mogen mensen me gerust een volkszanger noemen. Dat is geen belediging. Integendeel, ik ben maar een eenvoudige jongen uit het Kiel. Ik ben even gewoon als de mensen voor wie ik in 95 procent van de gevallen speel.

Met mijn vroegere groep Ashbury Faith heb ik de wereld rondgetoerd. De vervulling van een jongensdroom. Maar als je jaar na jaar in dezelfde club in New York staat, ga je je toch afvragen waar de progressie zit. Ik vroeg me af of ik dat nu heel m’n leven lang wou blijven doen. Kwam daarbij dat ik aan een eigen gezin begon te denken. Met een tourbus rondtuffen en mijn familie nooit zien: zo’n romantisch idee leek me dat toch niet meer.

Juiste toon

Geef mij maar een Vlaams cultureel centrum in plaats van een kleine club in een ondergesneeuwde plaats in Canada. Toen ik solo in de theaters hier ging spelen, werd het wél onnozel dat ik in het Engels zong en tussendoor in mijn eigen taal moest uitleggen waarover de liedjes gingen. Eerst probeerde ik in het Nederlands te zingen, maar dat klonk als een foute deejay van een vrije radio in Wechelderzande. In het Antwerps vond ik de juiste toon. Toen ik in die taal platen begon op te nemen, bleken die bovendien veel beter te verkopen dan mijn vroegere cd’s.

Nieuwe nummers repeteer ik eerst uitgebreid, in mijn eentje. Op die manier probeer ik ze zo goed mogelijk in mijn hoofd te steken. Kan ik ze me de dag erop nog herinneren, dan neem ik ze op. Liedjes die ik een dag later vergeten ben, zijn simpelweg niet goed genoeg. Op die manier heb ik nu ook de nieuwe cd met Antwerpse volksliedjes aangepakt. Ik bedacht een arrangement en liet het dan enkele nachtjes rusten. Zat het daarna nog in mijn vingers, dan was het nummer een blijver. Noem het een natuurlijke selectie: the survival of the fittest. Muzikaal darwinisme.’

(pvd) - ‘Volksliekes’, het nieuwe boek-met-cd van Axl Peleman, is uit bij Uitgeverij Kannibaal.