Als kind dacht hij niet te veel na over de gevolgen van zijn handicap. Tot zijn tien jaar volgde Roger les aan een gewone basisschool. Toen dat te moeilijk werd, verhuisde hij naar de blindenschool in Sint-Lambrechts-Woluwe. “Niet evident voor iemand uit Oost-Limburg. We praten nu over de jaren zestig, toen er van snelwegen nog geen sprake was.”
Bovendien kon hij in Woluwe niet verder studeren dan het lager middelbaar. “Daarna kregen we wel nog een specialisatiejaar telefonie. Dat was ongeveer de enige beroepskeuze die er toen voor blinden voorhanden was. Pas eind jaren tachtig, met de opkomst van de computer, kwamen er meer studie- en beroepsmogelijkheden voor slechtzienden.”
Uiteindelijk was Roger negentien toen hij de blindenschool verliet en zich inschreef als werkzoekende. Het vinden van een job viel echter niet mee. “Drie jaar heb ik gestempeld tot ik in 1971 een job vond als telefonist bij een autobandenbedrijf. Mijn grote geluk was dat die werkgever nogal sociaalvoelend was en dat mijn broer er werkte als vrachtwagenchauffeur. Zo ben ik daar kunnen starten. Maar de job zelf viel heel goed mee. We deden zaken in Europa, Amerika, Canada en Saudi-Arabië. Met mijn stem kwam ik zo in een heel groot stuk van de wereld.”
In 1981 ging het autobandenbedrijf echter failliet en stond Roger weer op straat. Om zijn kansen op een nieuwe job te vergroten, volgde hij een opleiding bij de toenmalige RVA. “Bij sollicitaties wou ik niet door de mand vallen door mijn gebrekkige talenkennis of omdat ik niet te best kon typen.”
Die inspanning loonde want eind 1984 vond Roger een nieuwe baan als telefonist en receptionist bij de gemeente Hamont-Achel. Vijfentwintig jaar later is hij daar nog steeds aan de slag. En daar is hij zeer tevreden mee want solliciteren als blinde is geen lachertje, herinnert hij zich. “Vaak word je op voorhand al afgewimpeld. Eigenlijk zouden al die werkgevers moeten geïnformeerd worden door mensen met ervaring ter zake want een bedrijf dat moet kiezen uit iemand met of zonder handicap, heeft die keuze meestal snel gemaakt. Dat voelde ik toen aan, en dat zal wel nog altijd zo zijn.”
Maar, zo vindt Roger, er hangt veel van jezelf af. “Als je dan toch een job vindt, hou je er best rekening mee dat een blinde op de werkvloer ook voor je collega’s een niet alledaagse situatie is. Sociaal zijn, helpt al veel. Tonen dat je wil werken ook. Als ik het niet te druk heb met mijn eigen werk ga ik zelf op zoek naar andere taken: het aanvullen van de enveloppen, het kopieerpapier, de post verdelen ... Dat zijn kleine zaken, maar je maakt je nuttig en dat wordt geapprecieerd.”
(wim.verdoodt@jobat.be)
9 augustus 2019
Als kind dacht hij niet te veel na over de gevolgen van zijn handicap. Tot zijn tien jaar volgde Roger les aan een gewone basisschool. Toen dat te moeilijk werd, verhuisde hij naar de blindenschool in Sint-Lambrechts-Woluwe. “Niet evident voor iemand uit Oost-Limburg. We praten nu over de jaren zestig, toen er van snelwegen nog geen sprake was.”
Bovendien kon hij in Woluwe niet verder studeren dan het lager middelbaar. “Daarna kregen we wel nog een specialisatiejaar telefonie. Dat was ongeveer de enige beroepskeuze die er toen voor blinden voorhanden was. Pas eind jaren tachtig, met de opkomst van de computer, kwamen er meer studie- en beroepsmogelijkheden voor slechtzienden.”
Uiteindelijk was Roger negentien toen hij de blindenschool verliet en zich inschreef als werkzoekende. Het vinden van een job viel echter niet mee. “Drie jaar heb ik gestempeld tot ik in 1971 een job vond als telefonist bij een autobandenbedrijf. Mijn grote geluk was dat die werkgever nogal sociaalvoelend was en dat mijn broer er werkte als vrachtwagenchauffeur. Zo ben ik daar kunnen starten. Maar de job zelf viel heel goed mee. We deden zaken in Europa, Amerika, Canada en Saudi-Arabië. Met mijn stem kwam ik zo in een heel groot stuk van de wereld.”
In 1981 ging het autobandenbedrijf echter failliet en stond Roger weer op straat. Om zijn kansen op een nieuwe job te vergroten, volgde hij een opleiding bij de toenmalige RVA. “Bij sollicitaties wou ik niet door de mand vallen door mijn gebrekkige talenkennis of omdat ik niet te best kon typen.”
Die inspanning loonde want eind 1984 vond Roger een nieuwe baan als telefonist en receptionist bij de gemeente Hamont-Achel. Vijfentwintig jaar later is hij daar nog steeds aan de slag. En daar is hij zeer tevreden mee want solliciteren als blinde is geen lachertje, herinnert hij zich. “Vaak word je op voorhand al afgewimpeld. Eigenlijk zouden al die werkgevers moeten geïnformeerd worden door mensen met ervaring ter zake want een bedrijf dat moet kiezen uit iemand met of zonder handicap, heeft die keuze meestal snel gemaakt. Dat voelde ik toen aan, en dat zal wel nog altijd zo zijn.”
Maar, zo vindt Roger, er hangt veel van jezelf af. “Als je dan toch een job vindt, hou je er best rekening mee dat een blinde op de werkvloer ook voor je collega’s een niet alledaagse situatie is. Sociaal zijn, helpt al veel. Tonen dat je wil werken ook. Als ik het niet te druk heb met mijn eigen werk ga ik zelf op zoek naar andere taken: het aanvullen van de enveloppen, het kopieerpapier, de post verdelen ... Dat zijn kleine zaken, maar je maakt je nuttig en dat wordt geapprecieerd.”
(wim.verdoodt@jobat.be)
9 augustus 2019Meer dan 440.000 Jobat gebruikers zijn wekelijks op de hoogte
Discriminatie op basis van een handicap of een gezondheidstoestand zijn in ons land verboden door zowel federale wetten als Vlaamse decreten, bij aanwervingen, promoties én ontslagen.
Bram Claes (35) mist sinds zijn geboorte een aantal vingerkootjes. Zo maakt hij ondanks zijn beperking carriere.
Eind april ondertekende GDF Suez een overeenkomst met het Belgian Paralympic Committee over de tewerkstelling van sporters met een handicap in haar Belgische ondernemingen.
Een arbeidsgehandicapte is iemand met een lichte of zware, fysieke of geestelijke stoornis die het hem/haar moeilijk tot onmogelijk maakt werk te vinden en te houden.
In het woon-werkverkeer is de fiets al een paar jaar aan een opmars bezig. Misschien wil jouw werkgever je een bedrijfsfiets cadeau doen? Dat kan!
Als jij je tijdens het werken nog eens alleen voelt … er zijn heel wat jobs waar je je nog een stuk eenzamer zou voelen!
Bijna de helft van de werknemers ontvangt ecocheques. Vaak is het uitzoeken waar je die kan gebruiken. Zeker nu de Nationale Arbeidsraad nieuwe labels invoerde.
Niet elke richting geeft een goede kans op een job. We overlopen enkele basics uit het recente schoolverlatersrapport van VDAB.
Het Agentschap Overheidspersoneel (AgO) tekent mee de lijnen uit van het hr-beleid binnen de Vlaamse overheid.
Meer dan 440.000 Jobat gebruikers zijn wekelijks op de hoogte
Een arbeidsgehandicapte is iemand met een lichte of zware, fysieke of geestelijke stoornis die het hem/haar moeilijk tot onmogelijk maakt werk te vinden en te houden.
Bram Claes (35) mist sinds zijn geboorte een aantal vingerkootjes. Zo maakt hij ondanks zijn beperking carriere.
Eind april ondertekende GDF Suez een overeenkomst met het Belgian Paralympic Committee over de tewerkstelling van sporters met een handicap in haar Belgische ondernemingen.
Discriminatie op basis van een handicap of een gezondheidstoestand zijn in ons land verboden door zowel federale wetten als Vlaamse decreten, bij aanwervingen, promoties én ontslagen.
Je herkent iemand, weet van waar, kent zijn of haar functie, herinnert hoe oud hij of zij is. MAAR JE BENT DE NAAM VERGETEN! Herkenbaar? Gelukkig kun je namen leren onthouden. 5 tips!
Slaag jij er maar niet in de juiste beslissingen te nemen? Dan volg je misschien best de raad van gedragseconoom Dan Ariely ...
Door de toegenomen digitalisering, automatisering en AI zijn sommige beroepen van nu misschien binnenkort niet meer relevant. Is jouw job futureproof?
Heel wat mensen gaan ervan uit dat het voor buitenlanders die in België willen komen werken een makkie is. Maar klopt dat wel?
Voor wie de eerste lentezon niet genoeg is om vrolijk door het leven te dartelen, hebben we enkele tips om terug lekker in z’n vel te zitten.