Stonede secretaresse

Thomas Blondeau is eindredacteur bij het Leids Universitair weekblad Mare en journalist. Binnenkort verschijnt zijn nieuwe roman Donderhart.

Laat ik haar Hilda noemen. Ze was de oudste op onze afdeling en had de meeste dienstjaren. Dat ze twee decennia ouder was dan de haar bovengestelden en dat de anciënniteit haar loon nauwelijks opkrikte, deed haar arbeidsethos weinig goeds. Al jaren sukkelde ze met een niet afgemaakte studie; haar huwelijk was op de klippen gelopen. Al op woensdag vertelde ze tegen iedereen die het hoorde willen dat ze zich verheugde op haar vaste vrijdagavondritueel: een nummertje van de afhaalchinees, een fles wijn en een dikke joint. Ze vertelde het eigenlijk ook tegen iedereen die het niet wilde horen.

Ik verdacht Hilda ervan wel vaker dan één keer per week vrijdagavond te vieren. Maar zolang dat niet met haar werk interfereerde, werd er niets van gezegd. Dat kwam vooral omdat niemand precies wist wat haar werk nu juist inhield. Wel liet ze de afdeling in alle rust werken want post en telefoontjes bereikten ons zelden.

Kreeg ze een bijzonder vasthoudend persoon aan de lijn, en kostte het haar te veel moeite om hem af te poeieren dan schakelde ze door. Dat betekende dat ze willekeurig een redacteur opbelde, in zijn of haar oor sneerde: ‘Een persoon voor jou over iets’ en nog voor je wat kon zeggen, tetterde er een klager of verkoper in je oor. Het bijhouden van de agenda, het versturen van vergaderstukken, het bestellen van nieuwe printerinkt; het ging allemaal vlotter als je het zelf deed. Koffiezetten mocht ze niet eens. Om uit haar wietroes te komen, maakte ze haar bakkie zo sterk dat ieder ander er hartkloppingen van kreeg.

Nu, lezer, wees eens eerlijk. Wat voor mentaal plaatje heeft u nu bij Hilda? Laat me raden, geen al te aantrekkelijke tante allicht. Een soort slome heks, daar denkt u aan. Schaam u, voor een vrouw van medio vijftig was ze buitengewoon aantrekkelijk. Ze kon zelfs voor een doorleefde dertiger door gaan als u de belichting en de drank wat meehielp. Gingen we met kerst of secretaressedag wat eten met de afdeling, dan gebeurde het niet zelden dat Hilda een jonge man aan de haak sloeg. En dat met een snelheid waar de vrijgezellen op onze werkvloer jaloers op waren.

Toen er nog een budget was voor teambuilding, bevond onze afdeling zich op een groot meer. We waren verdeeld over een achttal kano’s en de stagiair - een wat trillerig jongetje van twintig – kwam bij Hilda in de boot. Iedereen zat al weer uren in het café aan de waterkant toen de stagiaire bleekjes en met rode ogen naar binnenliep. Hij mompelde iets over vast te komen zitten in het riet en bestelde twee whisky’s. Met de eerste spoelde hij zijn mond.

Na die avond diepte Hilda een week lang haar mooiste glimlach op voor ons.