Als kind was ik een autofreak. We hadden thuis een geometrisch tapijt: perfect om met mijn Matchbox-verzameling op te spelen. Ik had een voorkeur voor voertuigen met een zwaailicht: brandweerwagens en ambulances. Dat die rode lichten mochten negeren en door de bochten mochten scheuren, vond ik intrigerend, en eigenlijk fascineert me dat vandaag nog altijd. Dat was mijn rock-'n-rollkant die al vroeg de kop opstak. Kunnen vlammen en je van niets iets moeten aantrekken, leek me het summum.

Dat de brandweer ook levens redde, speelde niet mee. Dat aspect kwam pas bij mijn latere droomjobs kijken. Op mijn veertiende wou ik dierenarts worden, een ambitie die werd weggehoond. Ik spreek over de tijd dat je nog enkel veeartsen had die op het erf paarden en koeien verzorgden. Je om katten en honden bekommeren was toen, zeker in het milieu waarin ik opgroeide, verfoeilijk. Er waren toch grotere problemen in de wereld!

"Kunnen vlammen en je van niets iets aantrekken: rock-'n-roll"

Je moet weten, thuis was ik omringd door oudere broers en zussen die voor arts, verpleegkundige, onderwijzer of sociaal pedagoog studeerden. De mens stond bij ons centraal. Dus ging ik uiteindelijk ook maar naar de sociale school. Dat onze ouders ons inlepelden dat je je naasten moest helpen, had zeker z'n invloed.

Dankzij mijn tv-werk kom ik nu toch in contact met de wereld van de beesten en de dierenartsen. Vorige week was ik nog in Friesland. Daar verraste het bestaan van een wasmachine voor besmeurde vogels me. Mijn verwondering blijft na al die jaren gevoed. Vastroesten lijkt me de grootste vloek die je over jezelf kan uitroepen. Dat je altijd weer nieuwe dingen blijft ontdekken, hangt overigens niet zozeer van je baan als wel van je mentaliteit af. Je moet al eens een frisse wind door je kop laten waaien.

Ja, ik ben blij met mijn job in de media. Bij de brandweer zou ik wellicht niet kunnen functioneren. Die hiërarchie, het gegeven dat iemand die een streep meer heeft dan jou je mag commanderen: van dat systeem zou ik doodgaan.