Huilen op het werk: en dan?

Het is voor velen best herkenbaar: je zit in een overleg, tracht het zakelijk te houden en plots schieten de tranen in je ogen. Misschien kwam het inderdaad plotseling of voelde je het al langer opborrelen. En dan komt vaak het vervolg: schaamte. Wat zullen je collega’s denken? Heeft dit je geloofwaardigheid ondermijnd?

Volgens Jessica Wilen, executive coach en oprichter van het HR-platform A Cup of Ambition, rollen er op kantoor vaker tranen dan je zou denken. Vrouwen, al dan niet in leidinggevende posities, en jawel hoor: soms ook mannen.

De persoon die dan huilde, schat dit vaak in als gênant. “Maar het is niet per se een aanklacht tegen je professionaliteit, competentie of leiderschap”, benadrukt Wilen in het zakenblad Fast Company.

Lees ook: Hoe omgaan met emoties op het werk?

Resultaat van frustratie

Tranen op de werkvloer komen bovenal zelden uit het niets. Vaak zijn ze het resultaat van weken of maanden opgestapelde frustraties. En die kunnen van overal komen. Denk aan eindeloos geduld dat niets oplevert, het gevoel structureel overvraagd te zijn of subtiele vormen van seksisme die je keer op keer wegslikt. “Uiteindelijk gaat je interne systeem reageren – en soms gebeurt dat inderdaad met tranen”, zegt Wilen.

Het probleem zit, volgens haar, niet bij degene die huilt, maar bij werkplekken die nog steeds niet goed weten om te gaan met emotie. Stiltes, ontwijkend gedrag of ongemak zijn meestal de reflex van de omgeving. “Maar dat betekent niet dat je ‘iets verkeerd deed’.”

Ontdek: Wat is de grootste frustratie op je werk?

Hoe pak je het daarna aan?

Eerst: haal adem en zet alles even op een rijtje. Wat speelde er op dat moment? Was het kritiek die kleinerend aanvoelde? Werd je in een onmogelijke positie geduwd? Door scherp te kijken naar de context, scheid je het emotionele aspect van de eenvoudige vaststelling dat je je even liet gaan.

Tweede reflex: ga niet overcompenseren, suggereert Jessica Wilen. Het kan verleidelijk zijn om meteen een lange excuusmail te sturen, maar dat is vaak niet nodig. “Emotie is geen wangedrag”, aldus Wilen.

Wil je er toch op terugkomen, houd het dan kort. Zoiets als: “Het gesprek van gisteren raakte aan iets wat mij na aan het hart ligt, en ik had daar een sterke reactie op. Ik waardeer ieders professionaliteit en ik heb een duidelijk beeld van hoe het nu verder moet.”

Extra: Waarom werkgevers vooral emotioneel intelligente werknemers zoeken

Een signaal, geen zwakte

Huilen op het werk is dus geen karakterfout. Het is eerder een moment van eerlijkheid in een cultuur die dat niet altijd toelaat. Of, zoals Wilen stelt: “Eén emotioneel moment – zeker wanneer het gaat over echte druk of hoge inzet – maakt geen einde aan jaren van geloofwaardigheid of competentie.”

Zie het dus niet als een breuk in je professionaliteit, maar bijvoorbeeld eerder als een signaal. “Misschien is de boodschap simpelweg dat je te veel draagt, dat er iets moet veranderen in je rol of dat de bedrijfscultuur je waarden niet meer ondersteunt.”