Vier generaties lang hield de familie Bloch de gelijknamige bakkerij in de Gentse Veldstraat draaiende. Een uniek pand, een prachtige ligging en kwaliteit van de bovenste plank. Een goudmijn, dacht iedereen. Toch restte François Bloch in maart 2008 geen andere keuze dan zijn bakkerij te sluiten. De reden van die ondergang blijkt ook de grootste troef van het familiebedrijf te zijn: haar artisanale karakter.

"We zijn het slachtoffer geworden van onze keuze om dat nooit op te geven. Dat kon ook niet, het was de enige garantie om de kwaliteit te leveren die men van ons gewoon was. Maar dat kost geld, en personeel. Er werkten 24 mensen in onze bakkerij en we hadden die ook echt nodig. Het resultaat van onze artisanale formule was dat we veel omzet maakten, maar weinig winst."

Een jaar geleden besloot François zijn zaak te sluiten. "Dat was zeer moeilijk. Er zat een hele familiegeschiedenis achter de bakkerij. Anderzijds heeft het ook geen zin om in je eigen vel te snijden. Bovendien begon onze gezondheid eronder te lijden."

Het moment dat hij stopte, maakte François kennis met het zwarte gat. "Daar zat ik, zonder werk, maar te jong om met mijn duimen te draaien. Solliciteren op advertenties als magazijnier of bediende zag ik niet zitten. Dat is niets voor mij."

Op een bepaald moment viel zijn oog op een opleiding tot verpleegkundige. "Dat zorgzame zit al langer in me. Bovendien heb ik ooit nog het diploma van kandidaat in de biologie gehaald en ben ik nature nieuwsgierig naar al wat met ziekte en geneeskunde te maken heeft."

Omdat hij zelf vond dat drie jaar studeren niet evident was voor een 54-jarige ging François om raad bij de VDAB. Daar kreeg hij het advies om een vooropleiding van twee weken te volgen. "Een van de leerkrachten heeft me overtuigd om te gaan voor het A1-diploma. We zullen wel zien, dacht ik, maar de eerste examens vielen goed mee en nu ben ik van plan de opleiding af te maken."

In zijn klasgroep is François de oudste leerling. "Veel maakt dat niet uit. Ik ben het gewoon om met mensen van alle leeftijden te werken. Ook op mijn stageplaats maakte men van mijn leeftijd geen enkel probleem." Het liefst van al zou hij binnen twee jaar aan de slag gaan in de geriatrie. "Dat trekt maar weinig jongere mensen aan. Misschien ben ik daar, mee door mijn leeftijd, beter voor geschikt."