Toegang

Ruth Lasters is leerkracht Frans in Borgerhout. Van haar verschenen de romans Poolijs en Feestelijk Zweet.

Na elke werkdag dwaalt hij zo'n twee uur in en rond de plaatselijke supermarkt om ten slotte een magnetronmaaltijd te gaan opwarmen in de verlaten firma. Terwijl een stukje kalkoengebraad op Francis’ dossiermap spat - elke dag zet Jos zijn gastronomische reis door het bedrijf verder aan het bureau van een andere collega - ziet hij hoe de ruimte langzaam verduistert. Alsof de schimmen van zijn naar huis gekeerde collega's daar zijn achtergebleven: die van Lucy die al facebookend factureert, van Daniël die elke afgekeurde creditnota een ogenblik bespottelijk in zijn mond propt. Van Chrisje-chronische-sinusitis, voor wie Jos een nieuw pakje kleenex klaarlegt, als hij na zijn microgolfdiner haar lege kantoor binnenloopt.

Als een toegewijde huisvader oliet hij ook Patricks piepende bureaustoelwieltje en kleeft hij het tapijt op Irènes werkplek opnieuw vast, wetende dat niets dan hun blij verraste blik zal volstaan om hem morgen opnieuw aansluiting te doen vinden bij zijn oude zelf. Bij de nuttige Jos Kuppers van weleer, de zorgdrager van voor zijn scheiding. De ene na de andere verbetering voert hij uit voor het werkcomfort van zijn makkers, waarna hij zich uitstrekt op de leren bank van zijn bazin, mevrouw Schepers, als een ondeugende echtgenoot die het bed uit is getrapt, slechts tijdelijk.

Maar elke ochtend reageren zijn collega's minder enthousiast bij het zien van Jos’ weldaden. Na een poos zijn zij er zo aan gewend, dat er zelfs geen verbaasd opgetrokken wenkbrauw meer afkan voor een hersteld lamellengordijn of een op eigen kosten vernieuwde geurverstuiver. Zij schrijven zijn verwennerijen toe aan de poetsvrouw, begrijpt Jos als hij hoort hoe zij ‘haar’ zogezegde buitensporige vlijt loven.

Voortaan schroeft Jos niets meer bij na sluitingstijd, maar slechts nog terug. Het vasttapijt rijt hij weer los, het strokengordijn verfrommelt hij opnieuw, de lavendelverstuiver dompelt hij in het onwelriekende afvoerputje, met verwijten jegens de poetsdame en zelfs haar ontslag tot gevolg. Tot Jos’ ontzetting wordt ze echter vervangen door een schoonmaakster die later komt werken, hem elke avond tot wel 22u verbant uit zijn nieuwe thuis, waarna hij verkleumd en daarna zelfs koortsig het gebouw binnenstrompelt.

Als hij ook nog eens mevrouw Schepers aantreft op ‘zijn’ slaapplaats, in omhelzing met dispatcher Francis, laat hij zich op de leren zetel vallen, tussen het half ontklede, stoeiende duo in, zich dan maar onstuimig mengend in de liefkozingen aan het adres van zijn bazin. Als een zwerver die niet alleen zijn vertrouwde parkbank opeist, maar eveneens de toevallige bezoekster van zijn onwezenlijk gekrompen, haast onbetreedbaar geslonken bestaan.

(rl)