Vergaderen
Toen Robby Derckx berekend had dat hij de afgelopen maand meer tijd had doorgebracht in vergaderingen dan in de supermarkt en wassalon ‘De pronte panda’ samen, schreef hij bij de agendapunten van de volgende vergaderronde: wedstrijd.
Het is de mening van mensen die nooit een krant lezen.
Dan heb je de mensen die dat wel doen maar weten dat al dat papier door mensenhanden is gegaan. Dat betekent rafelrandjes, weeffouten, te hard aangezette patronen en te licht gemengde kleuren. Soms uit moedwilligheid, soms door onverdacht menselijk tekort. Deze lezers halen de schouders op en leggen de krant bij het oud papier.
Tot slot heb je het slag mensen dat voor het recycleren eerst het nietje uit het bedrukte papier peutert. Het zijn de schrijvers van ingezonden brieven. Een minderheid daarvan wijst op een verkeerd jaartal of een andere misstap. De meerderheid wil zelf in de krant. Zo was er de man die elke zondag zijn hele medische dossier faxte naar de nieuwsfabriek waar ik ooit werkte. Vervolgens belde hij op om de statistieken en verslagen van commentaar te voorzien. Het was de ontgroeningsgrap voor menig stagiair. Bij een weekblad kregen we af en toe een voornaam pratende vrouw aan de lijn die eiste dat we haar gebruikersrecht zouden uitkeren. Lang geleden had ze namelijk een patent genomen op de vorm van het vraag-antwoord-interview. En nu maakten wij toch wel degelijk gebruik van haar uitvinding! Nietwaar, meneer?
Natuurlijk zijn er ook de minder vrolijk ontwrichten. De moeder van twee die genoegdoening wou voor de slachtoffers van een vliegtuigramp waar niemand ooit van gehoord had. De voormalige notaris die dacht dat onze cryptograaf hem geheime boodschappen toespeelde. De vervloekte romancier die zijn dagen opschreef in de kwantificeerbare eenheden. Zoveel sigaretten, zoveel centiliter koffie, zoveel calorieën verbrand en ook, opmerkelijk genoeg, zoveel gram ontlasting. Als eenmalig prozagedicht zag ik er nog wel wat in. Bij dag twee werd het al wat saaier.
Gezien de meeste van deze rectificeerders zich beperken tot een enkele handgeschreven brief of veelvuldig spammen, zijn hun inspanningen gewoonlijk al snel bedolven onder de vereisten van de werkdag.
Behalve als ze opeens aan je bureau staan. Meneer Hendrix was een flinke kop groter dan ik en niet van plan ‘even een mailtje te sturen met de precieze aard van zijn klacht’.
‘Er staat een fout in de krant. Een fout.’
‘Dat spijt ons.’ Altijd in meervoud praten als het slecht gaat. Onheil heeft vele schouders nodig. ‘Over welk artikel gaat het?’
‘In de krant van verleden week. Van verleden week.’
‘Welk artikel? Even kijken of we er iets aan kunnen doen.’
‘Dat artikel over Jimi Hendrix. Daar staat een fout in.’
‘Ach, vervelend. Wat hebben we verkeerd gedaan?’
‘Er staat dat hij overleden is in 1970. Dat klopt niet.’
‘Bent u zeker? We dachten toch echt …’
‘Ik ben namelijk Jimi Hendrix.’
Uiteindelijk hebben meneer Hendrix en ik een uur in elkaars gezelschap doorgebracht. Achter me stierf de auteur van het artikel van het lachen.
7 april 2010Toen Robby Derckx berekend had dat hij de afgelopen maand meer tijd had doorgebracht in vergaderingen dan in de supermarkt en wassalon ‘De pronte panda’ samen, schreef hij bij de agendapunten van de volgende vergaderronde: wedstrijd.
Zij waren reeds ettelijke keren gaan bowlen met elkaar, gaan go-carten, wokken, paintballen en drie survivalweekends hadden zij achter de rug tijdens dewelke steeds dezelfde collega’s betrapt waren op telkens andere intimiteiten met elkaar. En dus waren de personeelsleden van TS Heftrucks op zoek naar een nieuwe activiteit ter bevordering van de groepscohesie. Iets sprankelends zochten zij dat het dreamteam dat zij in wezen waren, weer in al zijn glorie naar voren zou doen treden.
Op een dag waren de schilders er. Voortgedreven door slechte muziek en slokken thermoskoffie met poedermelk gooiden ze een verrijdbare stelling tegen de tere gevel van het zestiende-eeuwse pand waar ik werk. Nooit begrepen waarom bouwvakkers en straatleggers altijd een uur eerder beginnen en stoppen met werken dan de rest van de natie. Zijn ochtendmensen goed met hun handen? Verhitten cementmolens te snel na tienen? Zijn ze bang in het donker?
Die zomer begon ik elke werkdag met het kijken naar de banden van de lijkwagen. De keuken lag in het souterrain, vlak naast het mortuarium. Of de koelcellen op elkaar aangesloten waren, heb ik nooit durven vragen. Als ik de duizenden ontbijtboterhammen door de smeermachine moest halen, reed de zwarte Lincoln vlak voor de raampjes boven mijn werkplek. Geen idee waar dode mensen zo vroeg heen moesten.
Voor ze bij Pfizer begon, startte Shana een opleiding verpleegkunde en was ze kinderverzorgster op zelfstandige basis
Applicaties maken je (werk)leven een stuk makkelijker. We lijsten enkele beproefde apps en tools op.
Onverwacht mooi weer of een feestje gepland? In Belgische bedrijven kan één op drie werknemers vakantie aanvragen op de dag zelf.
Steeds meer jongeren tussen 15 en 24 jaar zijn actief op de arbeidsmarkt of volgen een opleiding. Dat blijkt uit de veelbelovende cijfers van Statbel.
In ‘Niet appen tijdens het eten’ overlopen auteurs Sanne Kanis en Aaron Mirck een 30-tal kwesties rond digitale etiquette. Welke tips moet je zeker onthouden?