Vergaderen

Ruth Lasters is leerkracht Frans in Borgerhout. In 2006 debuteerde hij met zijn roman Ex.

Robby Derckx kreeg niet alleen zweethanden tijdens vergaderingen, maar ook hoofdpijn, flatulentie, acute aften én de neiging om vreselijk melige sms’en te sturen naar zijn ex, met alle mogelijke gevolgen natuurlijk.

Als er dan echt zo vaak na de uren moest gepalaverd worden op het werk, dan was dit alleen aanvaardbaar, meende Robby, als er een mogelijkheid tot ontsnappen aan al die bijkomende stress werd geboden, een escape zeg maar.

En dus leek een wedstrijd, of eerder een trekking, Robby ideaal. Een ton vol namen en een onschuldige hand, meer zou er niet nodig zijn om de winnaar te trekken, de gelukzak die gedurende een jaar zou worden vrijgesteld van alle vergaderingen.

Nauwelijks had Robby zijn ‘escape’ voorgesteld op de vergadering, of daar schreven zijn collega’s al hun namen op papiertjes. Een lege waterbidon werd omgetoverd tot ton en poetsvrouw Marissa bood spontaan haar onschuldige Marseillezeephand aan voor de trekking.

Ludo Staes – de chançard, de mazzelpik – won de hoofdprijs, met name één jaar vrijheid vanaf klokslag 17 u. De troostprijs – twaalf maanden vrijgesteld zijn van het schrijven van het verslag – ging naar Irène Daveel die begon te juichen als had zij de preselectie Miss Blankenberge gewonnen.

Terwijl de volgende vergadering plaatsvond, genoot Ludo Staes thuis op de bank van een film. De wetenschap dat al zijn collega’s nog voor minstens een uur verveeld rond een tafel zaten, leek de beelden meer pixels te geven, meer glans, als keek hij in High Definition.

De week daarop kon hij zich echter al niet meer geheel concentreren op de dvd die opstond tijdens zijn gewonnen vrije tijd. Hij vroeg zich aldoor af hoe het er in het vergaderlokaal aan toe ging nu hij afwezig was, of er zo nu en dan misschien wat gezegd werd over hem en zo ja, wat dan precies?

Week na week nam zijn onrust toe en eenmaal de zevende vergadering zonder hem aan de gang was, ijsbeerde Ludo totaal paranoïde door zijn woonkamer, ervan overtuigd dat er eigenlijk bijna alleen over hem gesproken werd in het vergaderlokaal en dat alle verslagen die hij las van a tot z verzonnen waren, omdat men natuurlijk moeilijk het geroddel over hem kon noteren.

Tijdens de achtste vergadering, hield hij het niet langer uit, haastte hij zich terug naar zijn werk en stormde helemaal bezweet en buiten adem het vergaderlokaal binnen.

‘Ludo, jij hier?’ snauwde iedereen van pure vermoeidheid.
‘Het is niet eerlijk ten opzichte van jullie. Ik vergader opnieuw mee vanaf nu,’ stamelde hij.
‘Geen sprake van! Je bent vrijgesteld voor een heel jaar en dat is je van harte gegund!’ loog Robby Derckx.

Pas toen Ludo had voorgesteld keer op keer het verslag te schrijven, stond iedereen zijn aanwezigheid opnieuw toe. En alle personeelsleden vergaderden nog lang en nukkig.