Sociale druk
Henri’s truc tegen sociale druk was tot onlangs eenvoudig, maar efficiënt.
Meestal stelt hij zich zijn opvolger voor als een geniale adonis waarvoor alle vrouwelijke werknemers in katzwijm vallen en waar de mannen een blik Budweiser mee drinken op het eind van de dag.
Vijf jaar knaagt die kinderachtige nijd reeds aan hem en vaak heeft hij naar een oud-collega willen bellen om inlichtingen in te winnen over wie hem opvolgt, maar de angst alleen lofuitingen te zullen horen en dus de onderhuidse boodschap dat hij totaal niet wordt gemist, heeft hem er steeds van weerhouden.
Bij die kwelling komt ook nog eens het gezeur van zijn vrouw Arletta over de koffiebranderij waar zij jaar en dag heeft gewerkt. Zo vaak praat zij over het koffiebonenbrandproces dat Serge vreest om later, eenmaal getroffen door seniliteit, te denken zelf in een branderij te hebben gewerkt in plaats van vijfendertig jaar bij heftruckfirma TS.
Als de Open Bedrijvendag eraan komt en ook TS bezoekbaar blijkt, besluit Serge erheen te gaan met zijn Arletta en kleinzoon in de hoop om daarna ook eens over zijn vroegere werk te kunnen praten thuis. En anderzijds is het de gelegenheid bij uitstek om een eind te maken aan die dwaze jaloezie jegens zijn opvolger, hem of haar hartelijk de hand te gaan schudden, punt aan de lijn.
Eindelijk is het zover, loopt hij samen met zijn vrouw, kleinzoon en dozijnen andere bezoekers door het gebouw van zijn vroegere werk, warm begroet door zijn oud-collega’s.
Aangekomen in het bijgebouwtje waar hij zijn hele leven verzekeringspapieren heeft ingevuld voor de vergoeding van schade aan de huurheftrucks, bundelt hij al zijn moed bij elkaar en stelt hij eindelijk de vraag die hem al zolang kwelt: ‘Wie heeft mijn job eigenlijk overgenomen?’
Zijn oud-collega Martin antwoordt grijnzend: ‘Niemand. TS verzekert zich niet langer tegen schade aan huurtoestellen. Te duur, te weinig rendabel.’
Serge begint te trillen over zijn hele lijf. Hij moet zich zelfs even vasthouden aan de muur van draaierigheid en loopt dan naar de archiefkamer die vroeger gevuld was met mappen vol verzekeringspapieren van hem.
‘Waar zijn mijn mappen?’ schreeuwt hij. ‘Hier zijn ze, ingescand,’ zegt Martin en hij toont Serge één enkele USB-stick. ’Zo klein als een fishstick van Iglo!’ lacht Arletta. ‘Een fishstick die vijfendertig jaar dossierwerk bevat!’
Te snel ademhalend van benauwdheid, ziet Serge plots een adonis in pak in de stroom bezoekers. Hij loopt op de man toe die hij voor zijn opvolger aanziet en schudt hem opgelucht de hand.
‘Jij werkt hier, hé. Verzekeringspolissen zeker!’ glimlacht Serge, ervan overtuigd dat Martin hem daarnet voor de gek heeft gehouden. ‘Nee, ik ben gewoon een bezoeker,’ antwoordt de man. ‘Fishsticks!’ roept kleinzoon Björn. ‘Ik wil fishsticks eten straks!’
18 februari 2010Henri’s truc tegen sociale druk was tot onlangs eenvoudig, maar efficiënt.
Na vijf jaar werken in de schaduw van een universiteit denk je dat alles en iedereen wel een beetje kent. Dat is hoogmoed. Een universiteit is geen onderwijsinstelling maar een oerwoud. Soms hak je wat planten weg, verschuif je wat boeken et voilà: weer een nieuwe volksstam ontdekt. De net ontdekte vakgroep heeft meestal geen contact gehad met de rest van de universiteit. En lijkt daar ook geen behoefte aan te hebben.
Er zijn collega’s die de laatste twintig jaar almaar harder zijn gaan werken, weet Patrick.
Het lekt bij de loodgieter. De slechtste patiënt is de arts. En wie is het moeilijkst te interviewen? De journalist. Ik verdien vaak mijn geld met vragen te stellen aan mensen. Met dat geld koop ik koffie en tijd om boeken te schrijven. Na twee jaar mag ik daarmee naar buiten komen en gaan mensen vragen aan mij stellen.
Sinds 2018 kan je, behalve in de horeca, ook in een aantal andere sectoren met een flexie-job aan de slag. Ja, ook gepensioneerden en leerkrachten...
Het IT-team van Liantis bouwt de hr-applicaties en software voor klanten en interne gebruikers helemaal zelf.
In België ontvangen ouders maandelijks een bedrag voor de verzorging en opvoeding van hun kind(eren). Op welk bedrag heb jij precies recht?
Werken in Limburg: "Troeven die het werkgeluk drastisch verhogen zijn er genoeg."
Hoe kun jij de natuur in je achterhoofd houden op het werk? Enkele tips om als werknemer of werkgever je ecologische steentje bij te dragen.