In onderling overleg en akkoord kunnen deze essentiële bestanddelen uiteraard wel onderhandeld worden, je kan als werknemer - om welke reden dan ook - akkoord gaan met wijzigingen aan jouw functie en/of loon (al moet een minimumloon steeds gegarandeerd worden in België). Deze wijzigingen kunnen vervolgens in een bijlage bij jouw oorspronkelijke arbeidsovereenkomst vastgelegd worden.

In een economisch crisisklimaat kan niettemin vastgesteld worden dat werkgevers vaak genoodzaakt worden creatief na te denken over de (re-)organisatie binnen hun bedrijf. Om enerzijds jobs te vrijwaren en anderzijds de onderneming rendabel te houden, kan het in deze gevallen voorkomen dat een werkgever met functiewijzigingen op de proppen komt.

Ius variandi

Tot op zekere hoogte heeft de werkgever immers een zogenaamd ‘wijzigingsrecht’ - of nog ‘ ius variandi’ genoemd. Dit wijzigingsrecht, dat de werkgever tot op zekere hoogte en binnen een duidelijk kader toestaat de arbeidsvoorwaarden te wijzigen, houdt uiteraard beperkingen in: dit recht op wijzigingen mag slechts betrekking hebben op zogenaamde ‘bijkomstige’ - en geen essentiële - elementen (de functie wijzigt niet fundamenteel maar bijvoorbeeld slechts op een aantal kleinere detailpunten) en bovendien is de werkgever ertoe gehouden dit wijzigingsrecht uit te oefenen in het economisch belang van zijn onderneming.

In de praktijk zal bij elk geval van eenzijdige wijziging van de arbeidsvoorwaarden dus steeds een subtiel evenwicht moeten gezocht worden tussen het belang van de onderneming en dat van de werknemer. Zo aanvaarden sommige rechtbanken dat een wijziging in functie moet aanvaard worden voor zover dit aan de werknemer geen onevenredig nadeel berokkent, de ‘nieuwe’ functie een vergelijkbaar belang heeft en de werknemer niet financieel benadeeld wordt. In geval van discussie tussen de werkgever en werknemer, zal het sowieso de rechtbank zijn die de knoop doorhakt.