Renaissance

Thomas Blondeau werkt voor het Leids Universitair weekblad Mare. Vorig jaar verscheen zijn tweede roman Donderhart.

Mocht de multiculturele smeltkroes ooit een feit worden, dan zal dat gebeuren dankzij in deeg omhulde hapjes. Van Rusland tot Suriname, iedereen houdt van een klef, zwaar jasje om zijn paddenstoelen of gehakt. De wereldvrede zal als een loempia zijn of zij zal niet zijn. Behalve de suikerspinlimonade en muntthee van het Marokkaanse contigent was er ook bier uit een voormalige Hollandse kolonie.

Er gebeurt iets als Nederlandse ambtenaren alcohol gebruiken buiten de daarvoor bestemde context van avonduren of café. Wie een glas wijn of een pint bij de lunch neemt, wordt aangekeken alsof hij tegen zijn auto staat te plassen als hij zijn kinderen moet ophalen bij de schoolpoort. Maar ach, het eerste voorjaarszonnetje was gesignaleerd, er klonk muziek uit nog een andere voormalige kolonie en het was toch al vier uur, dus een biertje kon wel. Bovendien was de hete saus bij de flapjes toch net iets pittiger dan verwacht.

Bier voor vijven maakt dit slag mensen net iets sneller dronken dan de hoeveelheid alcohol doet rechtvaardigen. Zoals pubers een lachkick krijgen van een sigaret met oregano, zo was een halfje Parbo-bier al genoeg om de gilletjes de hoogte in te laten gaan en het fatsoen naar beneden. Tot overmaat van gezelligheid werd er een dansje gewaagd.

Ik vond het allemaal best - weer een middagje minder werken - en zag alleen op tegen het educatieve momentje dat later die week zou volgen. Een aardige man van human resources zou ons namelijk onderhouden over culturele verschillen op de werkvloer en hoe daarmee om te gaan. De opvoeder in kwestie beschikt over een wereldkennis die renaissancistisch is te noemen. Sekseverschillen, multiculturaliteit, generatiekloof of religieuze bruggen slaan, u noemt het, hij heeft er een praatje over klaar.

Zo eens in de twee maanden ontruimen we voor hem de vergaderruimte. Vervolgens tekent hij het flipboard vol met immer hetzelfde driehoeksdiagram. Alleen wat bij de hoeken staat, verschilt per sessie. De bijeenkomst aangaande diversiteit was een moetje voor onze afdeling. De enige niet-Nederlander op onze roomblanke afdeling, was ikzelf. En een Vlaming die al een derde van zijn leven in Nederland woont, kan bezwaarlijk nog in aanmerking komen voor een subsidiepotje.

Maar enfin, we waren alweer anderhalf uur van onze telefoons vandaan. Bovendien keken we wel uit de hr-man voor het hoofd stoten. Een jaar geleden, melig van het vele flipboarden, hadden we hem eens opgebeld waar hij bleef. Er was geen vergadering gepland maar toch zaten we allemaal op hem te wachten. Een streepje kantoorhumor van onzentwege. Na een halfuur kwam hij aanzetten, licht bezweet en ietwat verstoord. Hij keek even rond en tot onze verbijstering begon hij een heel betoog over het belang van recycleren.Een gloedvolle speech die hij een week later woordelijk voor ons herhaalde. De Week van de Planeet was aangebroken.

(tb)