Wim Oosterlinck: Bibliothecaris

“Mijn obsessie gaat zo ver dat ik zelfs boeken over bibliotheken koop.”

Dé ultieme droom is om thuis een bibliotheek te hebben waar alles in staat. Een allesomvattende wereldbibliotheek, zoals in De Naam van de Roos. Alle kennis geordend: een mooi idee vind ik dat. Mijn liefde voor boeken komt dan ook voort uit de drang om zoveel mogelijk te weten te komen. Die honger naar kennis stillen, is voor mij de essentie van het lezen.

Het besef dat je niet alle boeken van de wereld kan lezen, is heel frustrerend. En wat moet je in hemelsnaam uit dat ruime aanbod kiezen? Je laten leiden door tips van anderen, is heel stimulerend. Van zodra ik een goed boek uit heb, is er de goesting om het volgende te ontdekken. Je moet tijd maken om te lezen. Dat is gewoon een kwestie van prioriteiten stellen. In plaats van een avond tv te kijken, neem je een roman vast.

Op een Open Monumentendag bezocht ik ooit een oude academiebibliotheek in Gent, waar je anders nooit binnen mag. Ik ging zo op in de sfeer die er hing dat ik er nauwelijks weer uit te slaan was. Mijn obsessie gaat zo ver dat ik zelfs boeken over bibliotheken koop. Prachtige fotoboeken zijn dat. En toen ik met mijn vriendin een citytrip naar Parijs plande en op mijn ‘must see’-lijstje twee bibliotheken had gezet, zei zij: "Doe eens normaal. Wat is daar interessant aan?" Wellicht heeft ze gelijk en zijn bibliotheken voor de meeste mensen eerder saai. Toch is het mijn ambitie om de mooiste van de wereld ooit binnen te stappen. Zoals de Library of Congress in Washington.

Misschien is de job van bibliothecaris toch niet zo leuk als ik zou hopen. Als je denkt aan de vervelende mensen die aan de balie kunnen komen zeuren … Het archiveren op zich blijft niettemin een nobele bezigheid, zeker als je in een gespecialiseerde universiteitsbibliotheek werkt. Ik heb zelf ook de neiging om alles bij te houden. Interviews met interessante mensen en artikels over radio kan ik bijvoorbeeld nooit weggooien. Om dan tien jaar later tot de vaststelling te komen dat je er nooit meer naar hebt omgekeken.