Pedro Lema werkte lang in de textielsector, eerst als laborant, daarna als kwaliteitsverantwoordelijke. Hij had het bedrijf al verlaten, toen hij een telefoontje kreeg van een oud-collega. Uit Saoedi-Arabië. ‘Hij werkte daar bij de Jeddah Industrial Yarn Factory, een gigantische textielfabriek, en ze hadden er problemen met het rendement van hun nieuwe machines. ‘Ben je geïnteresseerd in een job daar?’, was het enige wat hij zei. ‘Over een maand bel ik eens terug.’ Een maand later belde de Saoedische general manager me op met meer informatie over de job, en in december zat ik al in zijn kantoor om, na een rondleiding in het bedrijf, mijn contract te ondertekenen. Dat ik drie keer zo veel zou verdienen als in België, was een belangrijke motiverende factor (lacht).’
Maar daar was een periode van onzekerheid en twijfels aan voorafgegaan. Zou zijn vriendin Eve, met wie hij toen zes maanden samen was, bijvoorbeeld wel mee mogen? Dat bleek, als ongetrouwd koppel niet zo evident. ‘We hebben dan maar meteen trouwplannen gemaakt, het moest er toch eens van komen’, lacht Eve. ‘Begin februari zijn we getrouwd, een maand later landden we in Jeddah. Ons appartement opgezegd, onze auto verkocht, mijn werk in het onderwijs opgezegd. Afscheid genomen van familie en vrienden. In het vliegtuig ben ik gebroken. ‘Waar zijn we toch aan begonnen?’, dacht ik.’
Maar de eerste indruk van Saoedi-Arabië was positief. Eve moest dan wel een abaya, een alles verhullende jurk, dragen om niet scheef te bekeken te worden, en ze mocht niet met de wagen rijden, maar erg vond ze dat niet. Na enkele maanden vond ze werk als school counsellor in een internationale Amerikaanse school. ‘Toen kon ik me nuttig gaan maken. Als je als partner van een expat niets omhanden hebt, houd je het niet vol.’
‘Uiteindelijk is Saoedi-Arabië veel opener dan je zou denken, zeker voor expats’, zegt Pedro. ‘Veel clichés zijn wel waar, maar het is maar hoe je ermee omgaat. Het enige waar ik nooit mee overweg kon, waren de ‘traagheid’ en de bureaucratie. Een zinnetje dat ik duizend keer heb gehoord als ik iets wou regelen - bij de overheid, de telefoonmaatschappij, de luchtvaartmaatschappij - was ‘Bukra, inch’allah!’, ‘Morgen, als God ’t belieft!’ Gek werd ik ervan (lacht).’
Pedro werkte in de fabriek als afdelingschef en chef van het labo van de productieafdeling, met meer dan honderd mensen onder zich. ‘Veelal immigranten uit extreem arme landen. Die mensen uit Pakistan, Egypte, de Filippijnen, Soedan, Ethiopië, noem maar op, moesten werken voor een hongerloontje. Daar had ik het best moeilijk mee’, zegt Pedro.
Maar al bij al hadden Pedro en Eve er een heerlijke tijd, onder meer dankzij de hechte expatgemeenschap. ‘Iedereen is weg van huis, zodat je een beetje familie van elkaar wordt’, zegt Eve. ‘En ook bij de Saoedi’s was je overal welkom, zolang je je aan de regels en gebruiken van het land hield’, stelt Pedro. ‘Tijdens de Ramadan vastte ik op de bedrijfsvloer zelfs mee met mijn medewerkers.’
‘Respect is het sleutelwoord om van je buitenlandervaring een succes te maken’, knikt Eve. ‘Al hebben we het bij veel expats anders gezien, zélfs bij collega’s van me, die zich meer gedroegen als superieure Westerlingen.’
Pedro verlengde zijn tweejarig contract met een jaar, maar daarna was het verhaal op voor hem. ‘Die traagheid ging me steeds meer irriteren, en ik miste het leven na het werk: eens naar de bioscoop gaan, een pintje pakken met vrienden. Vriendschappen heb ik daar bewust afgehouden, omdat er toch een einde aan zou komen. Ik kijk al bij al heel positief terug op mijn ervaring in Saoedi-Arabië, en nu heb ik er spijt van dat ik het niet langer heb volgehouden, dat ik niet nog meer moeite heb gedaan om het land beter te leren kennen.’
Tegen een nieuwe buitenlandervaring zou het koppel niet meteen ‘neen’ zeggen - geregeld krijgt Pedro nog telefoon uit Jeddah om terug te keren. Al zijn ze nu iets meer gebonden aan hun thuisland: ze kochten een huis en haalden hond Eddie in huis. ‘En door zijn klimaat en cultuur is Saoedi-Arabië niet meteen een hondvriendelijk land.’ Maar de ‘heimwee’ naar Saoedi-Arabië blijft. ‘Die zal ik wel een levenlang meedragen’, mijmert Eve.
(jd)
5 september 2011
Pedro Lema werkte lang in de textielsector, eerst als laborant, daarna als kwaliteitsverantwoordelijke. Hij had het bedrijf al verlaten, toen hij een telefoontje kreeg van een oud-collega. Uit Saoedi-Arabië. ‘Hij werkte daar bij de Jeddah Industrial Yarn Factory, een gigantische textielfabriek, en ze hadden er problemen met het rendement van hun nieuwe machines. ‘Ben je geïnteresseerd in een job daar?’, was het enige wat hij zei. ‘Over een maand bel ik eens terug.’ Een maand later belde de Saoedische general manager me op met meer informatie over de job, en in december zat ik al in zijn kantoor om, na een rondleiding in het bedrijf, mijn contract te ondertekenen. Dat ik drie keer zo veel zou verdienen als in België, was een belangrijke motiverende factor (lacht).’
Maar daar was een periode van onzekerheid en twijfels aan voorafgegaan. Zou zijn vriendin Eve, met wie hij toen zes maanden samen was, bijvoorbeeld wel mee mogen? Dat bleek, als ongetrouwd koppel niet zo evident. ‘We hebben dan maar meteen trouwplannen gemaakt, het moest er toch eens van komen’, lacht Eve. ‘Begin februari zijn we getrouwd, een maand later landden we in Jeddah. Ons appartement opgezegd, onze auto verkocht, mijn werk in het onderwijs opgezegd. Afscheid genomen van familie en vrienden. In het vliegtuig ben ik gebroken. ‘Waar zijn we toch aan begonnen?’, dacht ik.’
Maar de eerste indruk van Saoedi-Arabië was positief. Eve moest dan wel een abaya, een alles verhullende jurk, dragen om niet scheef te bekeken te worden, en ze mocht niet met de wagen rijden, maar erg vond ze dat niet. Na enkele maanden vond ze werk als school counsellor in een internationale Amerikaanse school. ‘Toen kon ik me nuttig gaan maken. Als je als partner van een expat niets omhanden hebt, houd je het niet vol.’
‘Uiteindelijk is Saoedi-Arabië veel opener dan je zou denken, zeker voor expats’, zegt Pedro. ‘Veel clichés zijn wel waar, maar het is maar hoe je ermee omgaat. Het enige waar ik nooit mee overweg kon, waren de ‘traagheid’ en de bureaucratie. Een zinnetje dat ik duizend keer heb gehoord als ik iets wou regelen - bij de overheid, de telefoonmaatschappij, de luchtvaartmaatschappij - was ‘Bukra, inch’allah!’, ‘Morgen, als God ’t belieft!’ Gek werd ik ervan (lacht).’
Pedro werkte in de fabriek als afdelingschef en chef van het labo van de productieafdeling, met meer dan honderd mensen onder zich. ‘Veelal immigranten uit extreem arme landen. Die mensen uit Pakistan, Egypte, de Filippijnen, Soedan, Ethiopië, noem maar op, moesten werken voor een hongerloontje. Daar had ik het best moeilijk mee’, zegt Pedro.
Maar al bij al hadden Pedro en Eve er een heerlijke tijd, onder meer dankzij de hechte expatgemeenschap. ‘Iedereen is weg van huis, zodat je een beetje familie van elkaar wordt’, zegt Eve. ‘En ook bij de Saoedi’s was je overal welkom, zolang je je aan de regels en gebruiken van het land hield’, stelt Pedro. ‘Tijdens de Ramadan vastte ik op de bedrijfsvloer zelfs mee met mijn medewerkers.’
‘Respect is het sleutelwoord om van je buitenlandervaring een succes te maken’, knikt Eve. ‘Al hebben we het bij veel expats anders gezien, zélfs bij collega’s van me, die zich meer gedroegen als superieure Westerlingen.’
Pedro verlengde zijn tweejarig contract met een jaar, maar daarna was het verhaal op voor hem. ‘Die traagheid ging me steeds meer irriteren, en ik miste het leven na het werk: eens naar de bioscoop gaan, een pintje pakken met vrienden. Vriendschappen heb ik daar bewust afgehouden, omdat er toch een einde aan zou komen. Ik kijk al bij al heel positief terug op mijn ervaring in Saoedi-Arabië, en nu heb ik er spijt van dat ik het niet langer heb volgehouden, dat ik niet nog meer moeite heb gedaan om het land beter te leren kennen.’
Tegen een nieuwe buitenlandervaring zou het koppel niet meteen ‘neen’ zeggen - geregeld krijgt Pedro nog telefoon uit Jeddah om terug te keren. Al zijn ze nu iets meer gebonden aan hun thuisland: ze kochten een huis en haalden hond Eddie in huis. ‘En door zijn klimaat en cultuur is Saoedi-Arabië niet meteen een hondvriendelijk land.’ Maar de ‘heimwee’ naar Saoedi-Arabië blijft. ‘Die zal ik wel een levenlang meedragen’, mijmert Eve.
(jd)
5 september 2011Meer dan 440.000 Jobat gebruikers zijn wekelijks op de hoogte
Droom jij er ook van om professioneel naar het buitenland te trekken? Bij velen blijft het bij dromen. Dankzij deze drie tips is de stap makkelijker gezet.
Op (zaken)reis naar het buitenland? Wees je dan bewust van de plaatselijke gebruiken. Tips die nodig kunnen zijn tijdens je trip.
Expats. Wie zijn ze, wat drijft hen? In zijn Global Expats Observatory poogt Berlitz Consulting een profiel te schetsen van deze avontuurlijke mensensoort.
Mogen Belgische expats zomaar op eigen houtje beslissen om terug te keren, en wie betaalt dat allemaal? Jobat vroeg het legal manager Jan Vanthournout.
Terwijl werkgevers vacatures soms nu al niet kunnen invullen, wil de helft dit jaar aanwerven. De nettotewerkstellingsprognose ligt op recordhoogte.
Sectoren als chemie en farma zitten in de lift. Wat moet je kunnen, en wat zijn veelgevraagde jobs? Heel wat, zo blijkt...
Aangezien COVID-19 blijft opspelen, lopen redelijk wat werknemers de kans dat ze vroeg of laat in quarantaine moeten gaan. Maar wat moet je erover weten?
Organisaties zien hun werknemers na twee coronajaren graag weer meer afzakken naar kantoor. Maar daar lijken ze niet altijd even vlot in te slagen.
Als je jonger bent dan 18 jaar, mag je in principe geen overuren maken. Je mag alleen overuren maken als er een duidelijke reden is, bijvoorbeeld een plotse of onverwachte toename van de hoeveelheid werk.
Meer dan 440.000 Jobat gebruikers zijn wekelijks op de hoogte
Op (zaken)reis naar het buitenland? Wees je dan bewust van de plaatselijke gebruiken. Tips die nodig kunnen zijn tijdens je trip.
Mogen Belgische expats zomaar op eigen houtje beslissen om terug te keren, en wie betaalt dat allemaal? Jobat vroeg het legal manager Jan Vanthournout.
Droom jij er ook van om professioneel naar het buitenland te trekken? Bij velen blijft het bij dromen. Dankzij deze drie tips is de stap makkelijker gezet.
Expats. Wie zijn ze, wat drijft hen? In zijn Global Expats Observatory poogt Berlitz Consulting een profiel te schetsen van deze avontuurlijke mensensoort.
Een gezonde drive, de nodige doorgroeimogelijkheden en veel extralegale voordelen bieden Charlotte en Frederick een extra stimulans om elke dag weer het beste van zichzelf te geven bij Volvo Car Gent.
Om een professionele beslissing te nemen, volg je niet alleen je intuïtie maar ook je verstand. Toch moeten we er niet van uitgaan dat ons verstand perfect is…
Hoewel permanente bijscholing belangrijk is op de arbeidsmarkt van vandaag, blijkt het gebruik van opleidingscheques jaar na jaar achteruit te gaan.
Op je loonbrief zie je soms een bijkomende inhouding op je nettoloon die bijzondere bijdrage sociale zekerheid genoemd wordt. Jobat legt je uit wat die bijzondere bijdrage sociale zekerheid inhoudt.
Werkmobiliteit beslaat ook de controle die je zélf hebt over waar en wanneer je aan de slag gaat, en de heersende bedrijfscultuur binnen jouw organisatie.