Joke Van Leeuwen werkt in het hier en nu … en 's ochtends

"Ik vertrek niet van een gigantisch schema. Vanaf het moment dat ik een weg zie, laat ik alles spontaan gebeuren" (Joke van Leeuwen, schrijfster en illustratrice)

“Toen ik meer vrij werk mocht doen, kwam ik niet zelden tot de conclusie dat het eindresultaat te somber was. Als een reactie daarop, viel ik terug op wat ik als kind al had gedaan: verhalen maken, waarin woorden en tekeningen elkaar afwisselen. De toon die ik daarbij aansloeg, was heel belangrijk. Al was de thematiek tragisch, de toon moest een zekere lichtheid hebben. Een ‘nadenkende lichtheid’, zoals Italo Calvino het ooit noemde. Zonder humoristische toets zou zo’n verhaal al snel te zwaar op de hand worden.”

“Ik ben geen schrijver die vertrekt van een gigantisch schema. Vanaf het moment dat ik een weg zie en het gevoel heb dat ik goed bezig ben, laat ik alles spontaan gebeuren. Ik vertrouw erop dat mijn hersenen me wel verder zullen brengen als ik aan mijn bureau plaatsneem. Dat is, ook voor mij, veel verrassender dan het verhaal op voorhand helemaal uittekenen. Bovendien wil ik geen halve pagina vullen met iets wat je in één zin kan zeggen. Die manier van werken vraagt wel een grote concentratie: je moet je gedachten op één ding richten. Maar eerlijk, ik vind niets heerlijker.”

Goed getraind

“Het geldt iets minder voor tekenen, dat ambachtelijker is, maar voor het schrijven heb ik een zekere stilte nodig. Als ik me daar helemaal op toe leg, dan vergeet ik de tijd en zit ik helemaal in het hier en nu. Ik herinner mij dat ik ooit, toen mijn huis werd verbouwd, van een lege doos een kamerscherm maakte om daar achter mijn eigen hoekje te creëren. Ja, ik mag gestoord worden. Geen probleem dat de telefoon tussendoor al eens rinkelt. Ik ben er zeer goed in getraind om nadien snel terug in de flow te komen. Dat heb ik te danken aan mijn moederschap: toen mijn kind nog klein was, kon ik het uiteraard niet maken om voor alles en iedereen onbereikbaar te zijn.”

“De inspiratie komt in golfbewegingen. Met het ouder worden, stel ik gelukkig vast dat de dalen korter worden. Ik vermoed dat ervaring je wel helpt. Mijn zelfvertrouwen is groot genoeg om me niet te laten verlammen door commentaar van de buitenwacht. Dat is een erfenis van mijn cabaretverleden. Een rumoerig publiek kon me niet van de wijs brengen. Ik wist heel goed: dat is wat ik moet doen, het is te nemen of te laten.”

“Optreden is overigens het enige dat me, door de adrenaline, ’s avonds nog lukt. Voor creatief werk ben ik in de late uren niet scherp genoeg meer. Het contrast met de ochtenden is bijzonder groot. Na het ontbijt kan ik mezelf heel snel op gang trekken. Dus ja, ik ben ontegensprekelijk een ochtendmens."

(pvd)