Frank Deboosere zag ooit wolken als vrouwenborsten

Frank Deboosere: "Op een keer zag ik wolken in de vorm van vrouwenborsten. Cumulus mammatus is de officiële naam van dit zeldzame fenomeen."

"Op een keer zag ik er in de vorm van vrouwenborsten. Cumulus mammatus is de officiële naam van dit zeldzame fenomeen. Het was na een verschrikkelijk onweer. Ik was totaal verzopen, maar blij als een kind dat ik een beeld van die unieke sensuele wolken had kunnen schieten."

"Zo rol ik van de ene verbazing in de andere. En komt de verwondering niet spontaan, dan ga ik er zelf naar op zoek. Mijn werk is één grote speeltuin. Misschien vinden sommigen mijn enthousiasme flauw en niet meer van deze tijd. Niettemin blijk ik nieuwe generaties aan te steken. Het gebeurt dat jonge wetenschappers me een foto komen tonen, waarop ze met mij poseerden toen ze lang geleden de Sterrenwacht bezochten. Als dan blijkt dat zij zich hebben ontwikkeld tot kritische en sociaal bewogen mensen, die het heilig vuur in zich dragen, dan glim ik van trots."

Foute kamp

"Dat niet aflatende enthousiasme kreeg ik van mijn ouders mee. Ik leerde van hen hoe belangrijk het is om alles te geven. Je hebt de plicht om het talent dat je kreeg helemaal te ontwikkelen. Dat geef ik op mijn beurt aan mijn eigen kinderen door. Ik stel tevreden vast dat ze al net zo hevig zijn als mijn vrouw en ik."

"Een kritische ingesteldheid stel ik heel erg op prijs. Alles steeds weer in vraag stellen, ook jezelf. Dogma’s waar je niet aan mag twijfelen, bestaan niet voor een wetenschapper. Ik doe altijd een poging om mensen met een andere opinie te begrijpen. Ik zal nooit de deur sluiten voor tegenstanders. Agree to disagree, daar geloof ik in. Soms moet je ook open en bloot foute inschattingen kunnen toegeven. Door lang de global warming kritisch benaderd te hebben, dreigde ik even in het foute kamp te verzeilen. Ik had er geen probleem mee dat te corrigeren."

"Het is niet voldoende dat mensen naar mijn woorden luisteren, ze moeten ook naar mijn daden kijken. Het is duidelijk dat de aarde tegen zijn limieten aan botst. Ik vind het belangrijk daarop te wijzen. Ik wil groene oplossingen aanreiken en die dan ook zelf toepassen. Het zou ongehoord zijn om, zoals sommigen, te roepen dat het zo niet verder kan en vervolgens met een snelle auto weg te scheuren. Ik toon aan dat het perfect haalbaar is om het woon-werkverkeer met de fiets te doen. Jaarlijks fiets ik 8.000 kilometer. En 90 procent van de tijd lukt dat zonder een nat pak te krijgen: dat heb ik proefondervindelijk bewezen."

(pvd)