Portret: Joyce Van Waeleghem werkt in Maleisië

Ruim vier jaar geleden trok Joyce Van Waeleghem met haar man Arthur naar Maleisië. Ze staat er in voor de productontwikkeling van de parketvloeren van UNILIN.

31 juli 2017

“Eigenlijk mis ik heel weinig.” (Joyce Van Waeleghem, productontwikkeling UNILIN)

In Maleisië werken ongeveer 800 à 900 mensen in de grootste parketproductievestiging van de UNILIN-groep. Daarbij twee Belgen, onder wie Joyce. “Ik ben geleidelijk mee gegroeid met de parketbusiness”, vertelt Joyce. “Ik heb eerst marketing gedaan, en kreeg steeds meer verantwoordelijkheid. Productontwikkeling was dan de volgende logische stap, helemaal in lijn met mijn opleiding. Het gaat hierbij zowel om het design als om de technologie”, vertelt ze.

Joyce fungeert ook als vertegenwoordiger van het hoofdkantoor in Wielsbeke. “Ik help er mee voor te zorgen dat alle partijen elkaar verstaan en vlot samenwerken, want het cultuurverschil kan soms misverstanden veroorzaken.”

Hoe lang werk je al in Maleisië?

“Zelf werk ik al bijna vier jaar in Maleisië. Ik werk voor UNILIN al langer in Maleisië dan ik voor hen in België heb gewerkt. Het is mijn eerste buitenlandse avontuur, al heb ik ervoor wel vaak gereisd. Eerst ging ik voor een contract van twee jaar, dat werden er drie en uiteindelijk al vijf.”

Hoe anders is het land?

“Maleisië bevalt me heel erg. Het is een smeltkroes van diverse culturen: van moslims en Chinezen tot Indiërs en westerlingen zoals ikzelf. Het land heeft mijn wereldbeeld verruimd. Het leven is hier anders. Maleisiërs zijn harde werkers, maar hebben tegelijk een zuiderse en relaxte mentaliteit.”  Wat valt je het meest op?  “Maleisiërs hebben een andere manier van denken. Als wij Belgen een opdracht krijgen, bekijken we deze kritisch. We stellen alles meteen in vraag. Maar zij zijn hiërarchisch ingesteld. Hier wordt alles als waarheid aangenomen. Bij een brainstorm is het bijvoorbeeld moeilijk om input te krijgen als er oversten bij zijn. Dus heb ik geleerd om het anders aan te pakken. Ofwel een one to one gesprek of anders echt op de productievloer, waar mensen zich op hun gemak voelen.”

Wat mis je het meest?

“Eigenlijk mis ik heel weinig. Het eerste jaar is natuurlijk het moeilijkste, omdat je je familie en vrienden mist. Ik keer genoeg terug naar België om het contact met het hoofdkantoor, mijn familie en mijn vrienden goed te onderhouden. En via de hedendaagse technologie zie ik iedereen regelmatig.”

“Ik ben als expat op mijn 31 nog vrij jong. De meeste expats zijn eerder de veertig voorbij. Dus het was niet gemakkelijk in het begin om vrienden te vinden. Je hebt veel mannelijke expats die met hun vrouw en kinderen naar Penang komen en een leven rond de school en familie opbouwen. Ons leven zonder kinderen en atypische interesses paste hierin niet echt. Maar uiteindelijk hebben we door onze interesse in kunst en design wel een mengelmoes van gelijkgezinde mensen gevonden. Vandaag zijn er nog weinig zaken die ik mis. Eigenlijk eerder het omgekeerde. Als ik in België ben, mis ik het eten en het weer van Maleisië.”