Ruth Lasters is leerkracht Frans in Borgerhout. Van haar verschenen de romans Poolijs en Feestelijk Zweet.

Na jaren alleen luie en vadsige vakbondskandidaten te hebben gehad - als ging het om de verkiezing van de prins der padden - komt hij, Jos Mayer op. Een werknemer die het, ondanks zijn kans op promotie, verkiest om te strijden voor andermans belangen. Een man met een tong als het giftigste oplosmiddel uit het magazijn en een vuist die, bij eender welk arbeidsonrecht, door de tafel der ondernemingsraad heen zou durven slaan. Een schril contrast met Suzy en Edwin, de huidige afgevaardigde en haar vervanger, die zo moe worden van het aldoor moeten staan op de rechten van anderen, dat zij er het gros van de tijd gewoon op zitten, koffie drinkend uit een bekertje hun aangereikt door de manager.

Ook in het Comité voor veiligheid en gezondheid ziet Jos zichzelf al druk onderhandelen, in plaats van zoals Ludwig en Carina alleen te denken aan de 'eigen' veiligheid en gezondheid of gemoedsrust.

Laatstgenoemden hebben zich immers laten verkiezen om - na een loopbaan als een mijnenveld, bezaaid met het ene na het andere ontslag - op zijn minst vier jaar te zijn beschermd tegen afdanking. En Suzy en Edwin komen, net zoals de vorige keer, op om zich weer anderhalf uur per week thuis te kunnen 'inzetten' voor 'de goede zaak' en om tijdens de werkuren tal van syndicale cursussen te kunnen 'meepikken'.

Schandelijke postjespakkers zijn het die nu, voor hun herverkiezing, gratis sleutelhangers, balpennen en cupcakes uitdelen, terwijl de echte hartenklop van hun campagne eigenbelang is. Nee, gelukkig heeft Rex Textiles ditmaal een alternatief: Jos Mayer die mandjes vol cakekruimels en brokstukken van uiteengevezen balpennen rondbrengt. Met een kaartje erbij waarop staat: 'Dit is wat de huidige vertegenwoordigers u écht geven: zinloos bedrog.'

Ervan overtuigd dat hij eigenlijk al verkozen is - de stemming is nog slechts een formaliteit -, reageert hij vrij kalm als die ene promotie die hij had verdiend, naar een veel onefficiënter iemand gaat, omdat hij door zijn vakbondsympathieën niet meer geliefd is bij het management. Ach, geen heldendom zonder opofferingen.

Tot Ludwig, Carina, Suzy en Edwin herverkozen blijken en hij daar staat te blinken met al zijn idealen en altruïsme. Als zijn gsm gaat en de Internationale weerklinkt die hij heeft ingesteld als beltoon, lijkt dat deuntje in hem te vallen, vibrerend tot tegen zijn middenrif, jeukend bijna. Er zit niets anders op dan het te hummen om het uit hem te krijgen. Hij zingt het, schreeuwt het, terwijl hij zich klam voelt worden, kleverig en de speekselbel uit zijn mond hem de aanblik geeft van iets vadsigs. Iets dat alleen bij gratie van anderen van de ene kant naar de andere kan worden gebracht, zonder door iets veel groters, machtigers te worden platgewalst.

(rl)