Sylvain had dozijnen klanten binnengehaald voor het bedrijf, hij had een paar keer het hoogste jaarrendement gehaald, maar het halen van het hoofdgerecht in De vin, leek hem niet evident. Een stresserende aangelegenheid was dat etentje voor hem, daar hij slechts zo’n halfuur social talking aan één stuk verdroeg zonder zich vreselijk beklemd te voelen. Sylvain tobde dan ook over de festiviteit en zijn begripvolle echtgenote stelde voor om al eens op voorhand te gaan eten in De vin, kwestie van het hele opzet te kunnen visualiseren en zo de stress die het veroorzaakte, uit te schakelen.
Zij waren daar op een vrijdag marbré van bosduif gaan eten, maar de verhoopte rust was niet opgetreden. Integendeel, Sylvain tobde nu in kraakheldere beelden over de feestlunch en dus zat er niks anders op dan de therapie te herhalen. Die zaterdag keerden zij reeds terug naar hun mahoniehouten tafeltje en spendeerden er, de vorige sessie meegeteld, een bedrag ter grootte van een schijf van hun hypotheeklening. Zijn vrouw had gezegd dat zij zo’n driehonderdzestigste van hun huis hadden opgegeten in De vin, ongeveer een halve vierkante meter van hun hal of slaapkamer.
En toen was het dus zover en zaten zij daar tegenover Sylvains baas. Er werd gepocht over een pas afgestudeerde dochter en een zweefvliegende zoon en alles verliep vlekkeloos. Sylvain haalde het hoofdgerecht en nam daarna de vergulde pen in ontvangst.
Eenmaal hij het geschenk op zijn schoot had gelegd, viel zijn blik op de grijze das die zijn baas – zo herinnerde Sylvain zich plots – ook had gedragen tijdens een hoogst vernederend evaluatiegesprek jaren geleden. Alle kwetsuren van de voorbije kwarteeuw schoten Sylvain plots te binnen en onbewust begon hij de pen onder tafel uit elkaar te prutsen. Pas toen Meneer Wuyts hem vroeg om de pen even terug te geven om de gravering van het firmalogo te tonen aan zijn vrouw, merkte Sylvain dat alle onderdelen los op zijn schoot lagen, van de penpunt tot het sierringetje dat net nog bovenaan de vullinghouder zat.
Zijn baas herhaalde zijn verzoek en voor Sylvain het besefte, had hij dat sierringetje op tafel gegooid. Het stuiterde even op de rand van Mevrouw Wuyts’ bord en zonk toen weg in de truffelremoulade. Als verdoofd hoorde Sylvain zichzelf zeggen: ‘Eén enkele keer was ik afwezig en u verweet het me!’ Vervolgens gooide hij het dopje op tafel, daarbij iets brullend over een andere oude kwetsuur. Zo ging hij verder tot ook de inktvulling en de houder tussen de glazen waren beland en iedereen, ook zijn eigen vrouw, verbouwereerd de tafel had verlaten. Toen viste Sylvain de penonderdelen opnieuw bij elkaar. Hij zou ze weer in elkaar vijzen, die pen, ze in één stuk bewaren, even maar, precies de tijd die nodig was voor het schrijven van een nieuwe sollicitatiebrief.
15 oktober 2009Meer dan 440.000 Jobat gebruikers zijn wekelijks op de hoogte
Als het op Ludwigs lijst aankomt, kent de Serviceafdeling twee partijen. Er zijn de non-believers die grijnzend het hoofd schudden als iemand vertelt over de lijst waarin Ludwig, de rechterhand van de manager, alle flaters van het team zou noteren. En er zijn de believers zoals Mevrouw Daveel die zelfs meent ooit toevallig een blik te hebben geworpen op het gevreesde Word-document, waarna zij zich naar eigen zeggen een week heeft ziek gemeld.
Zij zouden voor de aardigheid naar het personeelsfeest komen in de kledij waarmee ze voor het bedrijf waren komen solliciteren.
‘Wil je iets warms in je mond?’ vroeg hij aan onze kersverse stagiaire. Hij stond achter haar met een thermoskan koffie. Als we op vrijdag nog wat gaan drinken, verlaat hij steevast na vier Duvels het café met de mededeling: ‘Tot ik jullie weer zie. Sneller dan ik wil.’ Als hij nachtdienst heeft, beklaagt hij zich in bewoordingen als: ‘Het eerste uur kan ik me nog wel vermaken met het volpissen van het koffieservies en mijn kont kopiëren, maar daarna slaat toch echt de verveling toe.’
‘Bestel altijd alcohol tijdens een zakenlunch. Doe je dat niet, dan vermoedt je tafelgenoot dat je een zuiplap bent. Alleen een alcoholist is bang dat hij zich niet zal kunnen inhouden. Die paar glazen wijn bewijzen dat je alles onder controle hebt.’ Dat zei de baas van het reclamebureau. Erik en ik knikten. We waren als duo aangenomen. Erik deed het beeld, ik de tekst. De baas leefde naar zijn eigen maatstaven. Hij had al twee gin-tonics op voor de ober ons kon vertellen wat de dagschotel was.
Van zorgkundige naar hoofdverpleegster: Ontdek de opleidingsmogelijkheden bij het Wit-Gele Kruis
Hoe mooi je loon ook is, het mag altijd wel wat meer zijn. Maar hoe vraag je opslag in tijden van crisis? Verloren moeite of toch maar proberen?
Hey, young graduate! Weet jij al welke soorten vorming, training en opleiding er bestaan voor wie pas de werkvloer betreedt?
Welke landen bieden mensen op hun oude dag de mogelijkheid om te genieten van een comfortabele levensstijl aan een relatief lage kost voor levensonderhoud?
Kantoorwerk, thuis óf op je werk, is een kwestie van evenwicht. En meer bepaald de balans tussen goed en gezond werken. Ook jouw ogen horen daarbij.