Finse ballen

Thomas Blondeau is eindredacteur bij het Leids Universitair weekblad Mare en journalist. Binnenkort verschijnt zijn nieuwe roman Donderhart.

Zoiets stond er. De secretaresse van de Finse gastspreker had een mailtje doorgestuurd met als onderwerp ‘last remarks’. In onberispelijk Engels vroeg ze rekening te houden met dit verzoek van haar baas. Ze was het alleen vergeten te vertalen. Ivan en ik moesten hem gaan ophalen van Zaventem.

De man in kwestie, vanaf toen meneer Kulunnu gedoopt, wist alles van Finse innovatietechnologie en kwam het Scandinavische Wirtschaftswunder uitleggen aan Vlaamse ondernemers. De laatste keer dat die het woord ‘kenniseconomie’ hadden gehoord, werd het zielloos uitgesproken door een West-Vlaams computerprogramma. Er moest dus wat scepsis overwonnen worden. Wie zou dat beter kunnen dan een inwoner van het land dat in een paar decennia evolueerde van een grote elandboerderij naar een mondiale speler op het gebied van telecommunicatie en e-readiness?

Dat laatste woord had ik net van Ivan geleerd. Hij en ik waren de regelneven van het congres. We schreven de promoteksten, schatten het aantal kopjes koffie en zorgden dat Mac- en Linux-computers aangesloten konden worden op de Windows only-projectoren. De avond voor het evenement moesten we meneer Kulunnu van luchthaven naar hotel brengen.

Vlak voor we naar Zaventem vertrokken, kwam het cryptische mailtje binnen. Online vertaalprogramma’s lieten ons in de steek. Met de term ‘kulunnu’ zochten we op afbeeldingen. Ook dat hielp niet. Foto’s van een molensteen, een Bollywood-zanger en een machinegeweer doken op.

- ‘Hij wil dus heel graag ‘kulunnu’,’ zei Ivan terwijl we invoegden in de file.
- ‘Of alles behalve dat.’
- ‘Misschien zijn het van die Finse gehaktballetjes die ze bij de Ikea hebben.’
- ‘Die zijn Zweeds.’
- ‘Misschien is het een werkwoord. Betekent het ‘feestvieren’, ‘uit je dak gaan’, ‘het zwijn door de bieten jagen.’ Moeten we met hem gaan zuipen.’
- ‘God ja, alcohol is duur in die landen. Pfff, dat mag jij gaan doen. Haal ik morgenvroeg wel die Japanners op.’
- ‘Euh, ik heb een cake in de oven staan vanavond. En ik moet de kinderen nog kulunnueren.’
- ‘Dat is ongetwijfeld strafbaar.’

De gastspreker bleek een energieke veertiger op geelgestreepte sportschoenen. Hij lachte en praatte veel. Ivan en ik vergaten de hele mail.

De volgende dag verliep het congres voorspoedig. Vlak voor het avondeten was het de beurt aan de Fin. Hij plugde zijn papierdunne laptop in en met behulp van staafdiagrammen, filmpjes en muziek, wist hij zelf de knikkebollende zakenmannen op de achterste rij enthousiast te maken voor de kennisrevolutie. Hij bouwde toe naar een retorische climax.

‘And like we say in Finland: ‘Kulunnu!’.

Zijn wijsvinger sloeg hard een toets aan. Een gruwelijk, oorverdovend geluid denderde uit de boxen. Alsof een trein door een muur van lege vuilnisemmers reed.

De Fin mompelde iets. Hij was al de deur uit toen een aarzelend applaus opstak.