Ruth Lasters is leerkracht Frans in Borgerhout. Van haar verschenen de romans Poolijs en Feestelijk Zweet.

Als de regering de brugpensioenleeftijd plots verhoogt van 58 naar 60, slaat dit in als een bom bij bovengenoemden. Twee jaar langer moeten werken, voor Patrick is het alsof hij tussen twee reusachtige flatgebouwen staat, die hem overal vergezellen en hem de lucht afsnijden. ‘Diefstal is het!’, schreeuwt Rony, waarna de naam van de oud-collega valt, die nog net op de valreep vroeger is kunnen stoppen. Alsof het wiskundig vaststaat dat die mieterse gelukzak 6 jaar langer dan gemiddeld - het totaal van hún extra werkjaren - zal kunnen genieten van een vreugdevol pensioen.

En Lydia zou de volgende kwartalen het liefst doorbrengen in een kluis of verbanddoos, doodsbenauwd als zij is om tijdens haar verlengde loopbaan ‘iets tegen te komen’, waardoor haar gelukkige oude dag definitief in het gedrang komt. Nee, het valt niet mee te zien hoe de glimmend verpakte surprise der vrijheid - waar zij al zolang verlekkerd naar happen - opnieuw wat hoger wordt gehangen, onbereikbaar. Blijven werken in dezelfde stresserende omstandigheden, terwijl zij de warme stralenbundel van eeuwig vakantielicht reeds op hun huid voelden branden: onmogelijk. Daar eisen zij reeds een compromis bij hun manager, een overgangsmaatregel waardoor arbeid en pre-pensioengevoel perfect in balans zijn.

Na lang onderhandelen mag Patrick voortaan in zijn mobilhome werken, op de parking. Lydia mag zo nu en dan de bakplaat van de bedrijfskeuken gebruiken en wat kan het kwaad dat Rony achter zijn bureau zit, verkleed als middeleeuwse vazal of Franse infanterist, ach, een ludieke noot is altijd goed voor de creativiteit, niet?

Maar Lydia's taartdegustaties verstoren ieders concentratie, om nog maar niet te spreken van de lachsalvo's die Rony's keizerlijke toga's uitlokken, of de stroken leder die hij, als galjoenslaaf, rond zijn onthaarde benen knoopt. De manager besluit om de schemerzone tussen werk en ontspanning nog slechts toe te laten, als zij allebei naar de parking verhuizen, naar de parelwitte mobilhome met palmboomprint.

Patrick is blij met de komst van de twee, die alleen nog meer de illusie wekken dat hij al echt op reis is. Tot patissière Lydia tussen twee dossiers, hete karamel op zijn hals morst en hij het uitkermt, waardoor Rony zich al te zeer inleeft in zijn rol van oorlogsambulancier, de peperdure Granduca start en tegen de bedrijfsetalage knalt. Even lijkt het alsof zij heel het gebouw zullen doorkruisen, dwars door alle weerstand heen, als zaten zij in een op hol geslagen, onstuitbare ijsbreker.

(rl)