Professor
De promotor van mijn thesis was een man naar wie al zijn studenten opkeken. Een imposante verschijning ook, die grote, struise vijftiger met zijn motorjas.
Als de regering de brugpensioenleeftijd plots verhoogt van 58 naar 60, slaat dit in als een bom bij bovengenoemden. Twee jaar langer moeten werken, voor Patrick is het alsof hij tussen twee reusachtige flatgebouwen staat, die hem overal vergezellen en hem de lucht afsnijden. ‘Diefstal is het!’, schreeuwt Rony, waarna de naam van de oud-collega valt, die nog net op de valreep vroeger is kunnen stoppen. Alsof het wiskundig vaststaat dat die mieterse gelukzak 6 jaar langer dan gemiddeld - het totaal van hún extra werkjaren - zal kunnen genieten van een vreugdevol pensioen.
En Lydia zou de volgende kwartalen het liefst doorbrengen in een kluis of verbanddoos, doodsbenauwd als zij is om tijdens haar verlengde loopbaan ‘iets tegen te komen’, waardoor haar gelukkige oude dag definitief in het gedrang komt. Nee, het valt niet mee te zien hoe de glimmend verpakte surprise der vrijheid - waar zij al zolang verlekkerd naar happen - opnieuw wat hoger wordt gehangen, onbereikbaar. Blijven werken in dezelfde stresserende omstandigheden, terwijl zij de warme stralenbundel van eeuwig vakantielicht reeds op hun huid voelden branden: onmogelijk. Daar eisen zij reeds een compromis bij hun manager, een overgangsmaatregel waardoor arbeid en pre-pensioengevoel perfect in balans zijn.
Na lang onderhandelen mag Patrick voortaan in zijn mobilhome werken, op de parking. Lydia mag zo nu en dan de bakplaat van de bedrijfskeuken gebruiken en wat kan het kwaad dat Rony achter zijn bureau zit, verkleed als middeleeuwse vazal of Franse infanterist, ach, een ludieke noot is altijd goed voor de creativiteit, niet?
Maar Lydia's taartdegustaties verstoren ieders concentratie, om nog maar niet te spreken van de lachsalvo's die Rony's keizerlijke toga's uitlokken, of de stroken leder die hij, als galjoenslaaf, rond zijn onthaarde benen knoopt. De manager besluit om de schemerzone tussen werk en ontspanning nog slechts toe te laten, als zij allebei naar de parking verhuizen, naar de parelwitte mobilhome met palmboomprint.
Patrick is blij met de komst van de twee, die alleen nog meer de illusie wekken dat hij al echt op reis is. Tot patissière Lydia tussen twee dossiers, hete karamel op zijn hals morst en hij het uitkermt, waardoor Rony zich al te zeer inleeft in zijn rol van oorlogsambulancier, de peperdure Granduca start en tegen de bedrijfsetalage knalt. Even lijkt het alsof zij heel het gebouw zullen doorkruisen, dwars door alle weerstand heen, als zaten zij in een op hol geslagen, onstuitbare ijsbreker.
(rl)
23 april 2012Als de regering de brugpensioenleeftijd plots verhoogt van 58 naar 60, slaat dit in als een bom bij bovengenoemden. Twee jaar langer moeten werken, voor Patrick is het alsof hij tussen twee reusachtige flatgebouwen staat, die hem overal vergezellen en hem de lucht afsnijden. ‘Diefstal is het!’, schreeuwt Rony, waarna de naam van de oud-collega valt, die nog net op de valreep vroeger is kunnen stoppen. Alsof het wiskundig vaststaat dat die mieterse gelukzak 6 jaar langer dan gemiddeld - het totaal van hún extra werkjaren - zal kunnen genieten van een vreugdevol pensioen.
En Lydia zou de volgende kwartalen het liefst doorbrengen in een kluis of verbanddoos, doodsbenauwd als zij is om tijdens haar verlengde loopbaan ‘iets tegen te komen’, waardoor haar gelukkige oude dag definitief in het gedrang komt. Nee, het valt niet mee te zien hoe de glimmend verpakte surprise der vrijheid - waar zij al zolang verlekkerd naar happen - opnieuw wat hoger wordt gehangen, onbereikbaar. Blijven werken in dezelfde stresserende omstandigheden, terwijl zij de warme stralenbundel van eeuwig vakantielicht reeds op hun huid voelden branden: onmogelijk. Daar eisen zij reeds een compromis bij hun manager, een overgangsmaatregel waardoor arbeid en pre-pensioengevoel perfect in balans zijn.
Na lang onderhandelen mag Patrick voortaan in zijn mobilhome werken, op de parking. Lydia mag zo nu en dan de bakplaat van de bedrijfskeuken gebruiken en wat kan het kwaad dat Rony achter zijn bureau zit, verkleed als middeleeuwse vazal of Franse infanterist, ach, een ludieke noot is altijd goed voor de creativiteit, niet?
Maar Lydia's taartdegustaties verstoren ieders concentratie, om nog maar niet te spreken van de lachsalvo's die Rony's keizerlijke toga's uitlokken, of de stroken leder die hij, als galjoenslaaf, rond zijn onthaarde benen knoopt. De manager besluit om de schemerzone tussen werk en ontspanning nog slechts toe te laten, als zij allebei naar de parking verhuizen, naar de parelwitte mobilhome met palmboomprint.
Patrick is blij met de komst van de twee, die alleen nog meer de illusie wekken dat hij al echt op reis is. Tot patissière Lydia tussen twee dossiers, hete karamel op zijn hals morst en hij het uitkermt, waardoor Rony zich al te zeer inleeft in zijn rol van oorlogsambulancier, de peperdure Granduca start en tegen de bedrijfsetalage knalt. Even lijkt het alsof zij heel het gebouw zullen doorkruisen, dwars door alle weerstand heen, als zaten zij in een op hol geslagen, onstuitbare ijsbreker.
(rl)
23 april 2012Meer dan 440.000 Jobat gebruikers zijn wekelijks op de hoogte
De promotor van mijn thesis was een man naar wie al zijn studenten opkeken. Een imposante verschijning ook, die grote, struise vijftiger met zijn motorjas.
‘Hallo,’ zei ik, ‘ik ben San Yezerskiy. Wij kennen elkaar nog van die barbecue in mijn hoofd.’
U kent het wel, het taaltje van de workaholic die vergeet dat hij daarbuiten ook nog iemand anders kan zijn …
Heel even zwijgen en zich proberen in te leven in de andere: het is waarschijnlijk te optimistisch om te verwachten dat dát ooit weer hip wordt …
Voor alle goede aspecten die er verbonden zijn aan koffie, zijn er ook nadelen. 5 signalen dat je te veel koffie aan het drinken bent.
Sommige jobs zitten in de verdrukking. Maar naar deze profielen zijn bedrijven ook vandaag nog steeds naarstig op zoek!
Empathie is een positieve en mooie eigenschap die ook op de werkvloer waardevol kan zijn. Toch overdrijf je hier best niet mee want overdaad schaadt…
Leeftijd heeft een polariserende factor op de werkvloer. Maar vooral de oudere werknemers blijken er last van te hebben...
Gedragspsycholoog Chantal van der Leest bestudeert het gedrag van mensen op de werkvloer. Wat haar opvalt? Er is een zogenoemd ‘too-much-talent effect’...
Meer dan 440.000 Jobat gebruikers zijn wekelijks op de hoogte
U kent het wel, het taaltje van de workaholic die vergeet dat hij daarbuiten ook nog iemand anders kan zijn …
De promotor van mijn thesis was een man naar wie al zijn studenten opkeken. Een imposante verschijning ook, die grote, struise vijftiger met zijn motorjas.
Heel even zwijgen en zich proberen in te leven in de andere: het is waarschijnlijk te optimistisch om te verwachten dat dát ooit weer hip wordt …
‘Hallo,’ zei ik, ‘ik ben San Yezerskiy. Wij kennen elkaar nog van die barbecue in mijn hoofd.’
Vooral de laatste twee jaar was logistiek best een hectische sector. Maar je bent er door de grote vraag wel behoorlijk zeker van je job én salaris!
Uit een enquête bij meer dan 30.000 werknemers over de wereld blijkt dat 40% overweegt om zijn C4 te geven en een nieuwe baan te zoeken. Reden? De pandemie.
Ontslagen worden na de geboorte van je kleine is een nachtmerrie. Gelukkig zijn vaders en meeouders die geboorteverlof opnemen beschermd tegen ontslag.
Je werk kan soms de meest heftige emoties opwekken. Dan is de 20 minuten-regel dé oplossing. En het helpt je ook om minder te snoepen!
Een plaagstoot tijdens het werk maakt de sfeer alleen maar jovialer en aangenamer. Maar wat als de plaagstootjes evolueren naar regelrecht pestgedrag?