Wouter Van Bellingen: Stagemanager

"Ik mag dan intussen een huisvader zijn, diep binnenin blijf ik een rocker" (Wouter Van Bellingen, politicus)

Als 17-jarige werkte ik achter de schermen van de Volkshappening in Sint-Niklaas, een stadsfestival dat vergelijkbaar was met Marktrock in Leuven. Dat waren fijne tijden: alles opbouwen, weinig slapen en na afloop met alle medewerkers barbecuen om te vieren dat we weer een geslaagde editie achter de rug hadden. Ook heel leuk was de prospectie. Op voorhand groepen gaan bekijken die je misschien kon programmeren. Zo boekten we een optreden van de eerste groep van Ozark Henry: Word. Zoiets blijft een mijlpaal in mijn leven.

Stageco

Eind jaren tachtig was ik al betrokken bij de organisatie. In die periode was Stageco, de firma uit Tildonk gespecialiseerd in podiumbouw, bezig aan zijn stevige opmars. Wat zij deden, fascineerde mij enorm. Veel nachtwerk, het podium opbouwen, met touwladders omhoog klimmen om spots en luidsprekers op te hangen: dat schrok mij zeker niet af. Integendeel. Nu ik in de vergadercultuur van de politiek zit, mis ik dat soort fysieke arbeid zelfs. Als ik tegenwoordig, als toeschouwer, op een festival kom, voel ik me altijd wat ongemakkelijk. Ik zou direct willen meehelpen, begrijp je?

Die gasten van Stageco reisden de wereld rond. Met U2 op tournee naar Australië gaan: zoiets sprak uiteraard tot mijn verbeelding. Je had in die tijd Band Aid, de Amnesty International Tour met Sting, Peter Gabriel en Tracy Chapman. Die artiesten gingen de wereld veranderen. Wat had ik me graag in de stroom van die positieve vibe laten meesleuren.

Pas toen ik een serieuze relatie kreeg, heb ik die droom laten varen. Ik mag dan intussen een huisvader zijn, diep binnenin blijf ik een rocker. De muziek zal nooit uit mijn leven verdwijnen.

(pvd)