Wim De Vilder: Concertpianist

Met muzikale ouders lag het in de lijn van de verwachtingen dat mijn broer en ik naar de muziekschool gingen. Niet alleen kreeg ik - tien jaar lang - elke week pianoles, mijn leraar nodigde me ook uit op zomercursussen. Met grote ogen keek ik naar de buitenlandse studenten die ik daar bezig zag. Dat niveau zou ik nooit halen.

Mijn pianoleraar had niettemin al zijn hoop op mij gevestigd. Hoe langer ik piano studeerde, hoe meer ik echter tot het besef kwam dat daarin geen toekomst voor me weggelegd lag. Lange uren aan de piano slijten: voor dat solitaire bestaan was ik niet geboren. Het lijkt me een heel eenzame job. Misschien hield me dat onbewust wel tegen. Alhoewel, het ontbrak me ook gewoon aan talent.

Ik speelde wel graag, maar het probleem met piano is dat het met de jaren steeds meer energie kost om nog vorderingen te maken. Ik kon er niet almaar meer tijd in investeren omdat ik het met mijn rechtenstudies moest zien te combineren. Kwam daar nog bij: optredens stresseerden me enorm. Ik had te weinig controle over mijn handenspel. Als ik toneelspeelde, had ik gek genoeg geen last van plankenkoorts. Een teken dat het verbale me veel beter af ging.

Als ik een uitvoering zie of hoor van El Sombrero De Tros Picos van Manuel de Falla, een temperamentvol modern stuk, dan wil ik dat toch ook kunnen. Succesvolle concertpianisten hebben wellicht een fijn leven. Ze reizen de wereld rond. Helaas is dat slechts weinigen gegeven. Het gros is aangewezen op lesgeven.

Als tv-journalist werk ik net als een concertpianist vooral ’s avonds. Ook moeten we allebei mensen kunnen aanspreken. Misschien zijn musici toch nog een tikje meer afhankelijk van het publiek. Je moet er je hele carrière lang voor zorgen dat de mensen naar je komen kijken. Geen eenvoudige opgave.

Ik heb nog altijd een mooie vleugelpiano in mijn woonkamer staan, maar voorlopig blijft die onaangeroerd. Ik neem me altijd voor om weer piano te gaan studeren als ik ooit meer tijd krijg. Al bestaat de kans dat dit pas bij mijn pensionering is. Gelukkig is het zoals met talen: je verliest nooit helemaal de voeling.