Werken op spoed: engagement is het beste medicijn tegen stress

Katleen Laureys, 30, operatieverpleegkundige.

“Volle aandacht voor patiënt.” (Katleen Laureys, 30, operatieverpleegkundige)

“Toen ik tijdens m’n studies voor de eerste keer een operatie bijwoonde, wist ik dat ik operatieverpleegkundige wilde worden. Een operatiezaal zie ik als een superboeiende werkomgeving. Dat je hier inzage krijgt in hoe ons lichaam werkt, zie ik als een privilege.”

“Ons contact met patiënten is weliswaar kort maar heel intens. Tijdens de korte tijd dat de patiënt bij bewustzijn is, moeten we hem onze volle aandacht geven. Dat mag nooit een ingestudeerd nummertje worden. Want als er één gouden regel in onze job is, dan is het wel deze: doe wat je doet met hart en ziel.”

“Eén minuut maakt wereld van verschil.” (Lize Peeters, 30, verpleegkundige cardiologie)

“Op onze afdeling behandelen we vaak patiënten met hartfalen die via spoed naar ons doorstromen. Het spreekt voor zich dat snel én juist handelen op cardiologie een absolute must is. Eén minuut kan voor een patiënt met een cardiovasculair probleem een wereld van verschil maken. Of me dat afschrikt? Neen, het is een facet van m’n job dat me net aantrekt. Het maakt dat ons werk nooit routine wordt.”

“Op cardiologie kunnen we patiënten ‘on the spot’ helpen. Dat geeft grote voldoening. En ja, het gebeurt weleens dat ik moet slikken of een traan moet wegpinken. Zeker wanneer ik geconfronteerd word met de gedachte dat de patiënt die we behandelen ook mijn echtgenoot, kind of ouder had kunnen zijn.”

“Als een team werken.” (Karine Steeno, 52, dispatcher)

“Als dispatcher zie ik erop toe dat de patiënten die op spoed binnenkomen verder geholpen kunnen worden. Dankzij mijn achttien jaar ervaring op deze dienst kan ik vrij snel inschatten bij welke personen de nood het hoogst is en wanneer het alle hens aan dek is. Dit soort inzichten is cruciaal in onze job. Een juiste beslissing nemen kan voor de patiënt een kwestie van leven of dood zijn.”

”Dat je als dispatcher stressbestendig moet zijn, is zeker. Dagelijks komen we in contact met pijnlijke situaties. Sommige verdrietige momenten die ik meemaakte, zal ik nooit vergeten. En toch zou ik geen andere job willen doen. Of ik hiervoor een verklaring heb? Ik denk dat het te maken heeft met onze teamspirit. Op spoed kun je niet anders dan samenwerken als een team. We ondersteunen elkaar en geven elkaar de ruimte om te ventileren.”

“Vechten om patiënten tweede kans te geven.” (Frans Vanwingh, 47, adjunct-hoofdverpleegkundige brandwondencentrum)

“Het brandwondencentrum waar ik werk, is ingebed in de dienst ‘intensieve geneeskunde’ van ons ziekenhuis. Hoewel je in ons centrum allerlei hoogtechnologische apparatuur aantreft, is het mij in eerste instantie om de mens te doen. Mensen doorheen de moeilijkste momenten van hun leven helpen, dat is wat mij drijft.”

”Een professor van onze afdeling vatte het ooit als volgt samen: ‘Onze job bestaat erin te vechten om onze patiënten een tweede kans op het leven te bieden.’ En ja, het valt ons zwaar als dat niet lukt. Maar dan moet je de kracht hebben om te kunnen zeggen: ‘Het is ons niet gelukt, ook al hebben we ons uiterste best gedaan. De volgende keer doen we het nog beter.’ Je zou er trouwens van versteld staan hoe veerkrachtig onze patiënten kunnen zijn. Het is niet omdat ze vandaag door het oog van de naald kruipen dat ze er een paar weken later niet opnieuw kunnen staan.”

“Mijn relativeringsvermogen is gegroeid.” (Marijke Nijs, 34, materiaalverantwoordelijke cardiologie)

“Mijn taak bestaat erin ervoor te zorgen dat alle materialen die de arts en zijn medisch team nodig hebben om een ingreep succesvol uit te voeren, effectief voorhanden zijn. Dat gaat van spuitjes, stents en katheters tot de loodschorten die de artsen dragen. Ik ben me ten zeerste bewust dat het juiste materiaal een cruciale factor is om een ingreep te doen slagen. Dat besef drijft me om mijn job met veel precisie te doen.”

”Ik vind het fascinerend hoeveel verschillende materialen er bestaan waarmee aangetaste bloedvaten kunnen behandeld worden. Ook mijn relativeringsvermogen is hier zonder twijfel vergroot. Het lukt me steeds beter om me niet druk te maken over onbenullige zaken.”

“Patiënten helpen om draad weer op te pikken.” (Roos Odeyn, 26, ergotherapeut brandwondencentrum)

“Wij begeleiden mensen met een beperking zodat ze dagelijkse handelingen als aankleden of eten zo zelfstandig mogelijk kunnen doen. Voor patiënten met brandwonden kan dit een hele opgave zijn.”

”Wat mij vooral aanspreekt in m’n job, is dat ik dicht bij de patiënten sta en hen kan helpen om de draad met het gewone leven weer op te pikken. Let wel, dit vraagt tijd en doorzettingsvermogen. Maar als je dan ziet dat patiënten die in een gehavende toestand op onze afdeling aankwamen, toch weer stappen vooruitzetten, dan geeft dat grote voldoening. Samen grenzen verleggen, dat is wat me drijft als ergotherapeut én als marathonloopster.”

(nd)