Patrick Riguelle: Kapitein-ter-zee

Toen ik op mijn zesde als astmapatiënt naar het Preventorium in De Haan moest, verkaste heel de familie van Ukkel naar Blankenberge. Om die verhuizing wat aantrekkelijker voor me te maken, vertelde mijn vader dat ik in de winter het strand voor mij alleen zou hebben. Achteraf bleek dat ook te kloppen. Ik zie me er in de winter van 1968 nog staan: het rijk voor mij alleen. 

In het Preventorium ontdekte ik de Kuifje-strips van Hergé. Ik was al snel gefascineerd door de figuur van kapitein Haddock. Ook films als 20.000 Leagues Under The Sea en Moby Dick, met Gregory Peck, prikkelden mijn verbeelding. Het kapiteinsbestaan werd stilaan een obsessie.  

'Een muzikant leidt een even onzeker leven als een zeeman'

Als jongetje werd ik aangetrokken door de heroïek. In mijn naïviteit dacht ik dat een kapitein in zijn eentje dat grote schip onder controle had. Ik zag mezelf al tegen stormen en bizarre zeemonsters vechten. Uiteraard had ook dat uniform wel iets. Met mijn vriendjes ging ik in Blankenberge zeilen, al heb ik nooit een brevet gehaald. Dat is wellicht het enige in mijn leven waar ik achteraf spijt van heb.  

Toen ik Pete Townshend, gitarist van The Who, op tv bezig zag, was het dromen van een job op het water in één klap voorbij. Het varen week voor de muziek. Ik zie echter wel parallellen tussen beide. Een muzikant leidt een even onzeker leven als een zeeman. Om het met een boutade te zeggen: telkens als we vertrekken, weten we niet wanneer we terugkomen. Beide jobs zijn aanlokkelijk door de vrijheid die ermee gepaard gaat.  

Mijn liefde voor de zee is gebleven. Ik kan er nog altijd urenlang naar turen en erdoor overweldigd worden. Met ouder worden ga je beseffen dat het water een natuurelement is waar de mens niet tegenop kan. Zoals Renaud zingt: "C'est pas l'homme qui prend la mer, c'est la mer qui prend l'homme". Dat je haar niet kan bedwingen, is net een mooie gedachte. Wie op zee wil varen, beseft dat maar al te goed. De beste zeemannen respecteren de zee.