Herman Brusselmans: 'Ik bewonder Jef Geeraerts z'n oeuvre, vooral omdat het zo groot is'

Herman Brusselmans en zijn leermeester, Jef Geeraerts.

“Ik heb een enorme bewondering voor zijn oeuvre, onder andere omdat het zo groot is. Toch is hij niet echt vroeg beginnen schrijven. Ik denk dat hij de dertig al voorbij was. Hij is, op latere leeftijd, ook nog Germaanse gaan studeren. Om zich daarna als een gek op zijn boeken te smijten. Ik hou wel van zo’n oeuvrebouwers. Toen ik Jef Geeraerts leerde kennen, kwam het ene boek na het andere van hem uit. Ik vond die allemaal van een hoog niveau. Zo moet je schrijven, heb ik altijd gedacht.”

Jef Geeraerts: “Dat ik tot nu toe 43 boeken heb geschreven, is te wijten aan mijn spannend leven. Door een samenloop van omstandigheden heb ik een serie ongewone dingen meegemaakt die men zou kunnen bestempelen als lotgevallen, waarvan sommigen gelukkig niet in avonturen zijn veranderd. Op basis daarvan heb ik geprobeerd om teksten te schrijven die kunnen worden gelezen als een roman.”

‘Ik hou van oeuvrebouwers zoals Jef Geeraerts. Ik heb zelf vijftig boeken geschreven en overweeg nu ook om een bocht te maken’

“Jef Geeraerts is niet de grootste lolbroek. Om plat te liggen van het lachen moet je zijn boeken niet lezen. Maar ik hou wel van zijn stijl. Er zit vaart in, hij durft experimenteren - hij heeft ooit een boek geschreven dat één lange zin is - en hij schrijft snel en driftig. Dat zijn allemaal elementen die mij in een schrijver bevallen. Bovendien is hij een figuur. Iemand die van alles meegemaakt heeft.”

Jef Geeraerts: “Zelf moet ik vaak lachen met Hermans ongelooflijke vondsten. Dat is een goed teken. Toch vind ik zijn beginperiode het best. Ik hou bijvoorbeeld van ‘Het dagboek van een egoïst’. Zijn laatste boeken vind ik minder goed. Daarin laat hij zich volgens mij te veel meeslepen door een bepaald succes, gebaseerd op de populariteit bij een publiek dat het mijne niet is. Maar ik gun hem dat van harte. Sommige van zijn Humo-stukken vind ik dan weer schitterend.”

“Waar ik ook bewondering voor heb, is dat hij op een bepaald moment, toen hij voelde dat het autobiografische vat leeg was, thrillers is beginnen schrijven. Binnen de literatuur is dat echt wel een carrièremove. Bovendien zijn het de beste thrillers geworden die in Vlaanderen geschreven zijn. Ik heb zelf vijftig boeken geschreven en ben nu ook hard aan het overwegen om een radicale bocht te maken. Waar die naartoe gaat, weet ik nog niet. Misschien thrillers, misschien een familieroman ...”

Jef Geeraerts: “Op een zeker moment was de Congo-citroen uitgeknepen. Ik wou eens iets anders doen. Omdat ik in Congo zeven jaar ervaring had met politiewerk, leken misdaadromans me wel wat. Dat Herman van plan is om van stijl te veranderen, vind ik goed. Maar dat hij zich niet waagt aan de misdaad. Het is geen gemakkelijk genre.”

“Jef zit bij dezelfde uitgeverij als ik. Op de boekenbeurs zitten we dus wel eens samen te signeren. Niet dat we veel contact hebben of vrienden zijn. Jef is een sobere, vriendelijke man die zich niet opdringt. Je zou kunnen zeggen dat hij een klein beetje verlegen is en zo ben ik ook wel wat, geen tafelspringer.”

Jef Geeraerts: “We zijn heel vriendelijk voor elkaar en Tanja vind ik een lief wijfke. De lelijke dingen die hij zich ooit, nogal loslippig, over mij heeft laten ontvallen, vergeet ik dan ook.”

(wv)