Plannen

Ruth Lasters is leerkracht Frans in Borgerhout. Van haar verschenen de romans Poolijs en Feestelijk Zweet.

De warmte die zij opzoeken, vindt hij onder een miezerige zonnebank vlak tegenover het bedrijf, waarop hij vaak ligt te tobben over het klantenbestand, dat elk moment lijkt te kunnen krimpen in zijn afwezigheid. Dan weer krijgt hij visioenen van zijn onbemande bureaustoel, die automatisch rondtolt, met immense kracht tegen meubels en muren knalt, tot de hele firma instort.

Nee, het begrip ‘vakantie’ past niet voor iedereen in een koffer vol zwemgerief en handdoeken. Gelukkig zijn er nog zoals hij, die in plaats van steden of grotten te verkennen, liever afdalen in dat veel groter, nobelder begrip: verantwoordelijkheidsbesef.

Terwijl zijn werkmakkers zorgeloos hotels, riksja's en airbussen instappen, wacht Louis in zijn grauwe woonkamer op een oproep van de firma. Een noodkreet van een achterblijver die snakt naar hulp of deskundig advies.

Hoe complexer het door hem verholpen euvel, hoe geslaagder Louis’ congé. Verlofperiodes waarin geen beroep op hem wordt gedaan, stemmen overeen met reisalbums vol regenfoto's van anderen.

Niet dat hij veel foto's van hen te zien krijgt, nee. De kiekjes van Ludo's snorkelvakanties en Lili's museummarathons, worden zelden aan hem getoond, godzijdank. En ook de bijhorende anekdotes worden nooit aan hem verteld, als schaamden zij zich jegens hem om zoveel luchtig vermaak. Een onmiskenbaar teken van respect voor zijn enorme inzet is het, meent Louis, wat hem motiveert om zijn functie van vleesgeworden steunmuur te handhaven.

Hij is dan ook verheugd als hij, na vele verlofdagen vol ledigheid, gecontacteerd wordt om de pc van de ceo - die in Djerba zit - te komen repareren, nu hij gecrasht blijkt door ‘de boekhouder die er stiekem op heeft zitten werken’. Met de snelheid en adrenaline van een voltallig brandweerkorps, rukt Louis uit om, geheel onbetaald, de computer te rebooten. Zijn hele verdere verlof kost het hem, waarna hij het herstelde toestel naar het bureau van de ceo brengt, die vroeger dan verwacht terug blijkt uit vakantie. Zijn baas glimlacht echter niet-begrijpend vanachter zijn gloednieuwe pc met megagroot flatscreen. Pas als Hertz, nog steeds met de oude computer tegen zijn borst, door het bedrijf loopt en de grimassen van zijn collega's ziet, verstaat hij dat zij afwisten van de vervangen computer en dat zij de andere met opzet hebben doen crashen door een virus. Om te spotten met zijn ijver en gevoel van ‘onmisbaarheid’.

Helemaal van slag, blijft Louis rondsloffen, tot hij uitgeput op de parking belandt en bovenop de computer gaat zitten, als op een kleine reiskoffer waarin alles zit. Behalve de handleiding voor iets onbestemds, slechts al te collectief ingekleurd als ‘ontspanning’.

(rl)