Mondscheet
Thomas Blondeau werkt voor het Leids Universitair weekblad Mare. Dit jaar verscheen zijn tweede roman Donderhart.
Zoals u misschien weet, had ik een paar maanden geleden een nieuw boek uit. Er was een tv-programma dat daar aandacht aan wou besteden. Het oerdegelijke meerwaardezoekerproduct werd uitgezonden op een uur waarop de meeste mensen aan de zondagse ontbijttafel zitten. Zo niet de man die me prompt in zijn kantoor uitnodigde.
Thomas Blondeau werkt voor het Leids Universitair weekblad Mare. Dit jaar verscheen zijn tweede roman Donderhart.
Dat bestond uit één kamer. Achter zijn hoofd hingen acteurs en actrices waarvan ik er een paar herkende. Voor zijn bureau stond een groot doek met daarop een foto van The Godfather op gedrukt. Als ik een cokesnuiver zou moeten casten, zou hij de rol krijgen.
Voor vijftien procent van wat ik verdiende zou hij met mijn boek de boer op gaan bij filmproducenten. Hij vroeg me of ik er problemen mee zou hebben als er meer seks in de verfilming zou zitten. Want het geil liep niet bepaald van de pagina’s. Ik had geen bezwaren.
Ik zag mezelf al de hand schudden van Jude Law en een vorkje prikken met Claire Forlani (die knappe uit Meet Joe Black. Wat is er met haar gebeurd eigenlijk? Maak niet uit, mijn verfilming zou haar carrière redden). Hij ging ook nog een column bij Nederlands grootste krant regelen en zorgen dat ik op tv kwam op een tijdstip dat mensen niet aan het ontbijten zijn. Dat was zijn vak.
De man liet zoveel mondscheten riekend naar roem, dat ik bedwelmd buiten kwam. Die avond trakteerde ik. En de avond daarna ook. Soit, ik kreeg heel veel vrienden opeens. Een maand later kwam een mailtje waarin de Godfather-fan liet weten ook mijn eerste boek te hebben gelezen. Ook dat boek was prachtig en verdiende meer. Weer was ik een halve dag in de wolken. Ik vroeg me af of een verfilmd auteur andere kleren moest dragen. Ik overwoog me te verdiepen in sudoku’s om wat te doen te hebben tijdens de lange uren op de set.
Iedereen die op dieet is geweest of probeert te stoppen met roken, kent het fenomeen. Je weet heus wel dat je die net gekochte zak chips ook deze keer weer helemaal leeg gaat eten. En het blijft echt niet bij dat ene trekje. Toch doe je het. Je kunt jezelf niet bedriegen maar je doet het toch. De foto van Marlon Brando had me alles moeten vertellen.
Natuurlijk hoor ik niets meer van deze man. Dat is niet erg. Een droom meer of minder maakt niet uit. Die seksscènes kan ik vast nog wel ergens kwijt. Het is ook niet dat ik het jammer vind dat ik mijn honorarium al uit heb gegeven aan een prachtige vloerbedekking en een Pomerol uit mijn geboortejaar. En al die vragen over wanneer de opnames beginnen, ach, ook dat went. De roddels over blaaskakerij hoor je toch maar via via. Mijn trotse oma kan nog altijd dementie veinzen als het verzorgend personeel haar maar een opschepster vindt.
Nee, mijn verbrijzelde visioen heeft maar een slachtoffer gemaakt. Mevrouw Forlani, lieve Claire, wat nu?
1 oktober 2010