Nic Balthazar: 'Ik maak me veel zorgen om onze wereld'

"Drie jaar van mijn leven investeren in een whodunit of een romantische komedie, zou me moeilijk vallen" (Nic Balthazar, regisseur)

‘Het is dan ook een zegen dat ik nu films mag maken. Mijn vroegere beroep, filmrecensent, verschilt eigenlijk niet zo gek veel van mijn huidige job. Een criticus die naar een film kijkt, vraagt zich af: ‘Is dit waarachtig?’ Als ik op de set aan mijn monitor zit, stel ik me net dezelfde vraag.’

‘Net door dat verleden als filmjournalist was het zo plezierig om met Ben X succes te oogsten in het buitenland. Dat is zoals Frank Raes die zelf mag aantreden en scoren in een Champions League match. Ik leek wel onvermoeibaar in het geven van interviews omdat ik goed wist hoe het is om aan de andere kant te staan. Ik heb er crapuleus hard van genoten.’

Meer dan een film

‘Met een filmproject ben je al snel drie jaar zoet. Drie jaar van mijn leven investeren in een whodunit of een romantische komedie, zou me moeilijk vallen. Daar vind ik de cinema een iets te fantastische machine voor. Zoals geen enkele andere kunstvorm, heeft film het vermogen je in de schoenen van een ander verplaatsen. Als ik therapeuten mag geloven, heeft Ben X een gigantische impact op het leven van sommige mensen gehad, ook ver buiten onze grenzen. Dat maakt me fier.’

‘Tot Altijd, de film die we nu aan het monteren zijn, is opnieuw een verhaal dat méér wil zijn dan gewoon een film. België was een van de eerste landen die euthanasie wettelijk mogelijk maakten, iets wat implicaties had op de manier waarop we van mensen afscheid nemen. We vertellen het verhaal van de eerste mensen die gebruik maakten van die nieuwe wet. Als ik zie welke storm van protest het pleidooi van fantasy-auteur Terry Pratchett voor euthanasie in Engeland heeft veroorzaakt, dan verwacht ik dat onze film nog in woelig water terecht zal komen.’

I have a nightmare

‘Ik maak me veel zorgen om onze wereld, maar ik wil niet bevriezen in angst en cynisme. Mocht Martin Luther King gezegd hebben: ‘I have a nightmare’, dan zou hij nooit zoveel teweeg hebben gebracht. Cynisme lijkt heel diepzinnig en intelligent, maar het verlamt: op de duur durft niemand nog iets te ondernemen uit angst door anderen door de mangel gehaald te worden.’

‘Ik heb nooit aan de filmschool gestudeerd, maar heb wél het geluk samen te mogen werken met de crème de la crème. Ik luister heel goed naar de raad van die grote professionals, maar - koppige ezel die ik ben - spreek hen soms ook tegen. Ik vind het heerlijk om tot op het bot te kunnen discussiëren en daarna samen stevig in de pinten te vliegen. Ik denk dat dit de reden is waarom theater, film, tv, dans en muziek in Vlaanderen op zo’n hoog peil staan: we kunnen tot ’s ochtends vroeg blijven doorbomen in het café, met veel liefde.’

(pvd)