De werkgever discrimineert immers alle (eventueel toekomstige) werknemers die verder zouden wonen wat in strijd is met de Belgische anti-discriminatieregels. In de praktijk is het uiteraard denkbaar dat de werkgever zich zorgen maakt over de impact van een lange woon-werkverplaatsing op de werknemer.

Het evenwicht tussen werk en privé kan immers verstoord worden door al te lange afstanden, wat een invloed zou kunnen hebben op de arbeidsprestaties. De werkgever zal er in deze gevallen dan ook goed aan doen om dit met de toekomstige werknemer in kwestie te bespreken en geval per geval te bekijken.

Stand-by

Naast dit algemene principe, zijn er een aantal gevallen waar de afstand tussen woon- en werkplaats wel een juridisch en objectief verantwoord criterium kan zijn. We denken hierbij aan de gevallen waar werknemers buiten de werkuren (vaak ’s avonds, ’s nachts of in de weekends) ‘van wacht’ moeten zijn en zich uit noodzaak dringend en snel moeten kunnen verplaatsen.

In de zorgsector komt het voor dat - volledig gerechtvaardigd - aan bijvoorbeeld dokters gevraagd wordt om binnen een straal van een aantal kilometer rond het ziekenhuis te wonen. Zij moeten in het geval zij opgeroepen worden snel ter plaatse kunnen zijn.

Ook in andere sectoren bestaan stand-by-regelingen die het verantwoorden om aan een werknemer te vragen binnen een bepaalde afstand rond het bedrijf te wonen. Garagepersoneel bijvoorbeeld: een klant met een panne moet ook buiten de werkuren binnen een redelijke termijn geholpen kunnen worden.

Privézaak

Het is belangrijk geval per geval te bekijken en na te gaan waarom de werkgever deze voorwaarde stelt. Is er een objectieve reden, dan kan het te verantwoorden zijn dat de werkgever dit vraagt. In alle andere gevallen is de afstand tussen woon- en werkplaats een privézaak van de werknemer.