Zornik-zanger Koen Buyse over zijn sabbatjaar: "Het was een verademing om een keer niet in het achterhoofd te houden dat wat ik maakte op de radio gedraaid kon worden."

Hoe voelt het om terug te zijn met Zornik?

Het voelt ongelooflijk goed. Na anderhalf jaar niet meer gespeeld te hebben, zijn we alle vier supergemotiveerd en heel tevreden om er weer tegenaan te kunnen. We hebben het podium echt wel gemist. Met veel goesting zijn we drie weken naar Frankrijk gegaan om er een nieuwe plaat op te nemen. Nooit eerder hadden we zoveel frisse ideeën.

Het is niet de eerste keer dat jullie in het buitenland gingen opnemen. Waarom trekken jullie zo graag weg?

We zaten nu in de Loirestreek, in the middle of nowhere. Daar is echt niets te beleven. En dus wordt de muziek vanzelf het enige dat telt. In die omstandigheden kan je in drie weken tijd heel wat werk verzetten. In België zouden we zes maanden nodig hebben om hetzelfde te bereiken. Want als je hier opneemt, komt er altijd van alles tussen.

Voor de clip van Walk zijn jullie dan weer naar Los Angeles gevlogen. Geen evidente beslissing, nu de muziekindustrie in een diepe crisis zit.

We hebben ons ook de vraag gesteld of zoiets nog verantwoord is, maar het ligt niet in onze aard om dan maar op veilig te gaan spelen. We willen blijven investeren in onze groep. Als je vooruit wil, is er geen andere weg. Zo’n clip hoeft ook niet peperduur te zijn: een vliegtuigticket naar L.A. kost niet zo verschrikkelijk veel en in plaats van een hotel te boeken, huur je voor enkele dagen een huis. Door de technologische ontwikkeling heb je ook geen duizend kilo materiaal meer nodig. Nee, het is niet de duurste clip die we al gedraaid hebben, maar ik moet inderdaad toegeven dat ik het niet veel andere Belgische groepen nog zie doen.

Dat de platenfirma bereid is om er geld in te pompen, verraadt dat internationale ambities?

Hoezeer ik ook probeer alles onder controle te houden, internationaal succes is nu net iets dat je helemaal niet zelf in de hand hebt. Platenfirma EMI en ons management onderhandelen constant met partners in het buitenland, maar we blijven er nuchter bij. Er zijn ons in het verleden al genoeg beloftes gedaan waar niets van in huis kwam. Een duo als Black Box Revelation kan het zich permitteren om te zeggen: ‘We laten alles vallen en gaan er volledig voor’, maar Zornik is intussen zo’n grote machine geworden dat het allemaal iets complexer ligt. Zoals gezegd, we hebben al te vaak het deksel op onze neus gekregen. Pas op, mochten we bijvoorbeeld in Duitsland kunnen doorbreken en daar veel kunnen optreden: héél graag. Maar als dat niet lukt, zal ik er niet ongelukkig van worden.

Is er dan niets waar je nog van droomt?

Een nieuwe single uitbrengen, is altijd een stressmoment. Zal de radio het draaien? Elke succesje is een bevestiging die deugd doet. Ik begin hoe langer hoe meer te beseffen dat we met Zornik in een droom leven. Onze eerste single, in 2001, scheerde al meteen hoge toppen in De Afrekening van Studio Brussel. Onze droom werd al direct waarheid, en die droom blijft maar duren.

Om even op het sabbatjaar terug te komen: zou je andere rockgroepen zoiets kunnen aanraden?

Dat moet ieder maar voor zich uitmaken. Ons heeft het in ieder geval veel deugd gedaan. Het was echt nodig om eens een jaar gas terug te nemen. Ik was op het punt gekomen dat ik al wist hoe onze volgende cd zou klinken. Het was gewoon niet spannend meer. Ik leek creatief een beetje opgebrand. De platenfirma verwachtte een nieuwe plaat, maar ik was op dat moment echt niet in staat een cd uit te brengen waar ik volledig achter stond. Achteraf bekeken, ben ik blij dat we de stekker er even uit hebben getrokken. Mij is het sabbatjaar heel goed bevallen. Ik heb andere dingen kunnen doen, los van het pop- en rockidioom.

Veel van het leven genoten?

Daar heb ik nauwelijks de tijd voor gehad. Ik had een grote opdracht aangenomen: het schrijven van de soundtrack voor de film én de serie Wolven. Daar is héél veel tijd ingekropen. Daarnaast had ik nog mijn elektronische project Nitebytes. Heel even heb ik vakantie genomen, om drie weken door de States te cruisen met een gehuurde cabrio. Dat moet het enige moment geweest zijn dat ik niet met muziek bezig was.

Een atypisch sabbatjaar dus.

Maar wel amusant. Het was een verademing om eens aan een soundtrack te sleutelen. Ik moest me voor één keer niets aantrekken van de klassieke structuur van een popsong, ik moest niet in het achterhoofd houden dat wat ik maakte op de radio gedraaid kon worden. Ik leerde ook andere mensen kennen, kwam in een ander milieu terecht. Echt waar, het was bijzonder verfrissend.

(pvd) - foto: (kb)