Hoe leer je relativeren?

De Nederlander Frank van Marwijk weet als geen ander dat relativeren iets is dat je perfect kunt aanleren. Zijn zus stierf op tweeënveertigjarige leeftijd, en dat heeft heel wat losgemaakt in hem. Als sociotherapeut op een geriatrische afdeling kon hij plots het geklaag van de oudere mensen niet meer aanhoren. Hij had het gevoel dat hij de wereld moest veranderen.

Maar toen hij zélf tweeënveertig jaar was, ouder dan zijn zus ooit zou worden, zag hij plots alles meer in verhouding. Relativeren leer je dus met het ouder worden, of als je iets heftigs meemaakt.

Een voorbeeld nemen aan kinderen

Maar kinderen kunnen toch ook relativeren? Dat klopt. Ze kunnen zich helemaal verliezen in het bouwen van een kamp in het bos. En als een sterke wind alles omverblaast, gaan ze gewoon verder met iets anders. De reden? Kinderen vinden altijd wel iets nieuws, en zijn daardoor ook veel sneller afgeleid. Daar kunnen volwassenen zeker iets van leren. Als iets stopt, dan kun je niet meer doen dan ervan leren. Je wonden likken en doorgaan.

Relativeren op het werk

Waar volwassenen wakker van liggen, dat is het werk. En toch is het nodig om ook dat te relativeren, want dat bevordert alleen maar de communicatie. Een simpel voorbeeld: als op de grond een zes getekend is, dan gaat de ene daadwerkelijk een zes zien, maar iemand anders, die aan de andere kant staat, ziet een negen. Als je naast je collega gaat staan, zie je zelf ook een negen.

Conclusie? Relativeren heeft te maken met je te kunnen verplaatsen in iemand anders. Ieder heeft zijn eigen standpunt (de één ziet een zes, de ander een negen) maar het helpt niet om vast te houden aan je eigen idee. Want als je je verplaatst in een ander, kan het er allemaal plots heel anders uitzien.

(dt/em) - Bron: Algemeen Dagblad