Gemeenschapswacht, een verrassende job bij de overheid

Als we Bert Celis treffen rond de middag, heeft hij al bijna driekwart van zijn werkdag erop zitten. Vandaag had hij de ochtendshift, van 7 tot 15 uur. Celis is gemeenschapswacht, de nieuwe benaming van de stadswachten, in zijn geliefde Leuven. “Ik heb echt het gevoel dat ik in deze job mijn stad een wederdienst kan leveren. Ook het menselijk contact doet deugd. Voor veel mensen ben je echt het gezicht van de stad, bij wie ze altijd terechtkunnen.”

16 april 2009

Naam: Bert Celis (57)
Werkplek: Stadsbestuur Leuven
Brutoloon: 2100 euro

‘Wij kunnen een verschil maken’

Vanmorgen had Celis onder meer schooltoezicht, dat betekent kinderen helpen oversteken langs drukke wegen. “In mijn sector Kessel-Lo hebben mijn collega en ik ook een hondenpoepactie gehouden, naar aanleiding van enkele klachten van bewoners. We hebben mensen met een hond aangesproken om het poepzakje te gebruiken. Nee, vermanen doen we niet. We willen een positieve rol spelen. In het park van Kessel-Lo hadden we daarna een vergadering met mensen van het nabijgelegen rusthuis en de politie. Blijkbaar halen enkele hangjongeren daar geregeld wat kattenkwaad uit. Daarom gaan we er eens wat meer patrouilleren. Straks gaan we ook nog geparkeerde auto’s controleren, om te zien of de chauffeurs geen waardevolle spullen hebben achtergelaten. Is dat wel zo, dan krijgt de chauffeur een vriendelijke brief van de preventiedienst.”

Ook tekortkomingen aan de straatinfrastructuur, zoals losliggende tegels op het trottoir, worden door de gemeenschapswachten gesignaleerd. Het lijken misschien kleine druppeltjes op een gloeiend hete plaat, maar alles samen moeten de gemeenschapswachten de leefbaarheid in de stad beter helpen maken.

Bert Celis is nu aan zijn vijfde jaar bezig als gemeenschapswacht. “Ik was sectorverantwoordelijke van een grote firma. Ik had zo’n 25 winkels onder mijn hoede. Maar ja, een herstructurering op mijn tweeënvijftigste, en ik kon ander werk zoeken. Alleen is dat niet eenvoudig voor iemand van mijn leeftijd. Ik heb daarop examens gedaan voor penitentiair ambtenaar en gemeenschapswacht. Ik kon in beide functies starten, maar ik heb toch gekozen voor gemeenschapswacht, omdat ik het sociale contact zo belangrijk vind. Omdat ik graag met mensen omga, was de aanpassingsperiode niet zo moeilijk. Anders dan in de privé, hebben onze doelstellingen hier met mensen te maken en niet met een zakencijfer. Ik heb het mij zeker nog niet beklaagd. Wij verrichten geen wereldwonderen, hè, maar we kunnen toch een klein verschil maken.”