Front

Ruth Lasters is leerkracht Frans in Borgerhout. Vorig jaar verscheen haar tweede roman Feestelijk Zweet.

Wie hem niet volmaakt vindt, ziet hem allicht als compleet incompetent, meent Rob die geen grijswaarden kent. Elke collega die een onnauwkeurigheid van hem vaststelt, verandert meteen in een vijand voor hem. Een ware oorlogsvoering betekent werken aldus voor Rob die het liefst letterlijk een frontlijn zou trekken op de vloer van het bedrijf. Een vuurlinie met aan de ene kant de bureaus van zijn makkers - zij die nog een ongehavend beeld van hem hebben - en aan de andere zijde zij die hem reeds kennen als feilbaar.

In tal van firma’s heeft hij vastgesteld hoe het kamp van zijn vijanden geleidelijk groter werd ten koste van dat van zijn geallieerden. Tot hij telkens alleen stond en er niets anders opzat dan te deserteren, van baan te veranderen.

Inmiddels is er in de buurt van zijn woonplaats geen enkel bedrijf meer waar hij nog niet heeft gewerkt, waardoor weggaan ditmaal geen optie meer is. Maar zomaar blijven tussen al die mensen die op de hoogte zijn van zijn kemels en zwakheden is ondraaglijk voor Rob. Er is dus maar één oplossing: zorgen dat ‘zijn’ fouten in het niets verdwijnen naast de veel grotere flaters van anderen. Vermits zijn collega’s niet spontaan blunderen, besluit Rob dan maar een beroep te doen op Ludo Gheys, een spichtig kereltje dat altijd bereid is tot een smerige streek, zeker als hij daarvoor persoonlijke informatie krijgt over Lucy Vanoppem van Laden en Lossen.

Algauw zet Ludo een heus handeltje op in ‘professionele fouten’, met Rob als enige klant. Door het vervalsen van telefoonnotities van collega’s en door te bellen in naam van klanten, laat Ludo het ene na het andere personeelslid zogezegde vergissingen maken in bestelbons en facturen. Anita Verrets laat de productieafdeling duizend rollen katoen bedrukken met psychedelische oranje spiralen waar het een klassiek ruitjesmotief moest zijn.

Zulke grote flaters begaan Robs collega’s dat zijn stommiteiten in verhouding niemendalletjes lijken. Te midden van al die verstrooide, klungelige teamleden, komt hij zo perfect over, dat hij nu plots vijandig wordt bejegend door hen. Deuren slaan dicht vlak voor zijn gezicht, koffie wordt alleen gehaald voor wie naast hem zit. Bij zijn eerstvolgende bezoek aan een klant, is Rob met opzet kinderlijk eerlijk over de inferieure kwaliteit van een partij ribfluweel en kunstzijde, waardoor Rex Textiles een grote deal misloopt. De financiële aderlating die hij veroorzaakt, wekt dan wel afgrijzen op bij zijn bazen, maar zijn collega’s bestoken hem onmiddellijk weer met blikken van verstandhouding. ’s Avonds voelen zijn schouders zo stram van hun bemoedigende klopjes, dat het lijkt alsof er uren een loodzwaar geweer op heeft gerust, tijdens een eenzame wacht.

(rl)