Doorwerken na je 65: 3 doorwerkers aan het woord

“Mijn arbeidsvreugde is nog nooit zo groot geweest als de voorbije jaren. Ik werk nog steeds voltijds.” (Jan Staessen, hoogleraar en onderzoeker cardiovasculaire aandoeningen)

In de Verenigde Staten kijkt men er al lang niet meer van op dat mensen op pensioengerechtigde leeftijd professioneel actief blijven. Voor ongeveer 60 procent van Amerikaanse senioren betekent 65 worden allesbehalve het einde van hun actieve loopbaan. Hoewel dit fenomeen in België zeker nog niet mainstream is, zien we steeds meer mensen die ervoor kiezen om ook na hun 65ste aan de slag te blijven.

1. De hoogleraar

Voor kenniswerkers voelt het vaak kunstmatig aan om op 65-jarige leeftijd plots een punt achter hun loopbaan te zetten. Neem nu een hoogleraar die veertig jaar onderzoekswerk verrichte op het vlak cardiovasculaire aandoeningen. Kan je die van de ene dag op de andere vragen om te stoppen met z’n levenswerk? Jan Staessen (67 jaar), professor emeritus bij de KU Leuven, vat het als volgt samen:

“Mijn arbeidsvreugde is nog nooit zo groot geweest als de voorbije jaren. Ik werk nog steeds voltijds. Het geeft me veel voldoening de ervaring die ik de afgelopen veertig jaar opgebouwd heb, aan onze doctoraatsstudenten te kunnen doorgeven. Anderzijds vinden er binnen ons onderzoeksdomein heel wat interessante ontdekkingen plaats. Zo zien we bijvoorbeeld dat de omgevingsfactoren een doorslaggevende rol bij cardiovasculaire aandoeningen spelen”, aldus Staessen.

Een andere bijzonder fascinerende vaststelling in zijn vakgebied is, volgens hem, dat de functie van de kleine bloedvaten veel meer impact heeft dan we aanvankelijk dachten. “We hebben te lang ons onderzoek gefocust op de grote bloedvaten maar vandaag weten we dat het functioneren van de kleine bloedvaten een grote voorspellende functie heeft. Voor mij spreekt het voor zich dat ik mijn expertise ten dienste van de jongere generatie wil stellen en wil blijven meewerken aan de veelbelovende evoluties binnen onze wetenschappelijke discipline”, stelt hij.

Hoe zit dit financieel? “Sinds enkele jaren voorziet de wet dat we als pensioengerechtigde hoogleraar kunnen blijven werken tegen een extra vergoeding van maximum 10 procent van ons laatste loon”, aldus de hoogleraar. “Zolang mijn gezondheid dit toelaat, ben ik dan ook van plan mijn levenswerk onverwijld verder te zetten.”

2. De bewakingsagent

En hoe werkt het wanneer je op pensioengerechtigde leeftijd aan een nieuwe job in een totaal nieuwe omgeving begint? Heb je dan nog de veerkracht en de soepelheid van geest om zo’n stap te zetten? François (72 jaar) is bewakingsagent. Hij werkt met plezier mee aan het Jobat-artikel, maar ziet zijn familienaam liever niet in de krant. “Na een loopbaan van meer dan veertig jaar bij de FOD Financiën, ben ik als halftijds bewakingsagent begonnen. Hoewel ik dit aanvankelijk puur om financiële redenen deed en niet meteen stond te springen om een opleiding van bijna twee maanden te volgen, kan ik vandaag rustig zeggen dat ik hoop deze job nog vele jaren te kunnen doen”, stelt hij.

Is het niet moeilijk om als oudere medewerker nog mee te draaien, met name met jongere beveiligingsagenten? “Vanaf de eerste dag werd ik goed opgevangen in het team. Ik ben weliswaar de oudste die veel van mijn jongere collega’s heeft geleerd. Toch stelt dit geen probleem. Ik voel me een volwaardige collega binnen onze groep”, stelt François.

De zeventigplusser maakte van meet af aan duidelijk dat men hem niet omwille van zijn hogere leeftijd moest sparen. “Naast het sociaal contact met de collega’s ervaar ik ook de structuur die deze job in mijn leven brengt als een pluspunt”, stelt hij. Al is het uiteraard ook niet allemaal rozengeur en maneschijn. “Eerlijkheidshalve moet ik er wel aan toevoegen dat ik deze job niet meteen op fulltime basis zou willen doen. Gelukkig helpt dit parttime loon, samen met mijn pensioen, me om mijn financiële situatie opnieuw onder controle te krijgen”, vertelt hij. “Hoe goed het ook voelt om actief te blijven, ik ervaar dat ik op mijn leeftijd ook tegen grenzen aanbots. Het komt erop aan die te respecteren. Op die manier blijft werken na je 70ste een fijne ervaring.”

3. De laboratoriumcoördinator

“Ik heb er bewust voor gekozen om twee dagen per week te blijven werken”, vertelt Jozef Goebels (69 jaar), laboratoriumcoördinator bij Labo Experimentele Transplantatie en IVAP aan de KU Leuven (Campus Gasthuisberg). In deze functie ziet Goebels zich nog steeds een bijdrage leveren aan de missie van het Labo Experimentele Transplantatie en IVAP van de KU Leuven. “Dat ik hierdoor als gepensioneerde nog iets kan bijverdienen is meegenomen, maar is zeker niet mijn belangrijkste drijfveer om door te blijven te gaan.”

Eén van de belangrijke doelstellingen binnen het labo is immunosuppresiva te ontwikkelen die het mogelijk maken dat een patiënt na een orgaantransplantatie niet langer heel z’n leven lang dit soort geneesmiddelen hoeft te nemen. “Dat ik aan dit onderzoeksproject nog steeds mijn steentje kan bijdragen, betekent veel voor me”, stelt de laboratoriumcoördinator.

“Of ik nu op pensioen ben of niet, dat verandert niets aan wie ik ben. Als jonge kerel engageerde ik me al in de jeugdbeweging. Vandaag is dat niet anders. Ik ben nog steeds actief in allerlei vrijwilligerswerk.” Die sociale betrokkenheid heeft Goebels naar eigen zeggen van zijn moeder geërfd. “Ze was verpleegster en stond altijd klaar om anderen te helpen. Ik stel vast dat als je met dat sociaal gen geboren bent, je verlangen om een zinvolle bijdrage aan deze wereld te leveren geen leeftijd kent.”

(nd)