Zelfbeheersing

Ruth Lasters is leerkracht Frans in Borgerhout. Van haar verschenen de romans Poolijs en Feestelijk Zweet.

Niet dat hij, Louis Heyst, een kille onverlaat is. Integendeel, thuis is hij juist een vat vol wild opspattende emoties. Het switchen naar koude kikker op de werkvloer is dan ook geen sinecure. Het lukt hem slechts door anderen zijn ergernissen te laten uiten. Vaak volstaat één schijnbaar neutrale opmerking van zijn kant om een collega wat later tot een pijnlijk persoonlijke massamail te drijven, of tot een ware woede-uitval jegens het establishment. Daar kan Louis zijn klok mee gelijk zetten.

Anderzijds bewaart hij zijn koelbloedigheid door al zijn irritaties te ventileren in een geheim elektronisch evaluatieboek. Een soort virtueel rapport met cijfers en gedragscommentaren, die hij na elke werkdag toekent aan al zijn collega’s. Op het eind van de week berekent hij hun totalen, wat telkens veel gebuisden oplevert en vlammend scheldproza over hun overgevoeligheden en andere onhebbelijkheden.

Als hij ’s avonds thuis ontploft omwille van een speelgoedautootje dat uiteengevezen op het aanrecht ligt, tussen de peterselie en de ijsbergsla, verstuurt hij daarna per ongeluk, via zijn privémailbox, zijn duistere evaluatieboek naar het gehele bedrijfsintranet. Er zit maar één ding op, denkt hij in paniek: het bedrijfsgebouw barricaderen vermits het intranet, godzijdank, alleen vanuit de kantoren zelf kan worden geraadpleegd. Zolang niemand het pand betreedt, is de mail onleesbaar en is er dus in wezen niets aan de hand. Als dekmantel zet hij een stakerspiket op voor het afgesloten bedrijf, met als eis een betere verdeling der besparingsmaatregelen die nu alleen op de werknemers terechtkomen. Zijn actie krijgt meteen gehoor bij zijn werkmakkers die zijn protestleuzes vol geestdrift meescanderen.

Zo meegesleept door het stakersvuur is Louis, dat hij de échte reden van zijn barricade een ogenblik vergeet en niet eens schrikt als iemand het bedrijf dan toch blijkt te hebben betreden en A4-bladen uitdeelt in de menigte. Allicht een snel getypt overzicht van hun onderhandelingsstrategie, meent hij. Dat het om zijn scheldteksten gaat, dringt pas tot hem door als zijn collega’s zinderend van woede om hem heen komen staan, schreeuwend. Tot hun stemmen lijken te verstommen, als riepen zij vanachter het glas van een steriele kamer, met alleen hem aan de vieze, onbetrouwbare buitenkant.

(rl)