Thatcher
Heel even zwijgen en zich proberen in te leven in de andere: het is waarschijnlijk te optimistisch om te verwachten dat dát ooit weer hip wordt …
Niet dat hij, Louis Heyst, een kille onverlaat is. Integendeel, thuis is hij juist een vat vol wild opspattende emoties. Het switchen naar koude kikker op de werkvloer is dan ook geen sinecure. Het lukt hem slechts door anderen zijn ergernissen te laten uiten. Vaak volstaat één schijnbaar neutrale opmerking van zijn kant om een collega wat later tot een pijnlijk persoonlijke massamail te drijven, of tot een ware woede-uitval jegens het establishment. Daar kan Louis zijn klok mee gelijk zetten.
Anderzijds bewaart hij zijn koelbloedigheid door al zijn irritaties te ventileren in een geheim elektronisch evaluatieboek. Een soort virtueel rapport met cijfers en gedragscommentaren, die hij na elke werkdag toekent aan al zijn collega’s. Op het eind van de week berekent hij hun totalen, wat telkens veel gebuisden oplevert en vlammend scheldproza over hun overgevoeligheden en andere onhebbelijkheden.
Als hij ’s avonds thuis ontploft omwille van een speelgoedautootje dat uiteengevezen op het aanrecht ligt, tussen de peterselie en de ijsbergsla, verstuurt hij daarna per ongeluk, via zijn privémailbox, zijn duistere evaluatieboek naar het gehele bedrijfsintranet. Er zit maar één ding op, denkt hij in paniek: het bedrijfsgebouw barricaderen vermits het intranet, godzijdank, alleen vanuit de kantoren zelf kan worden geraadpleegd. Zolang niemand het pand betreedt, is de mail onleesbaar en is er dus in wezen niets aan de hand. Als dekmantel zet hij een stakerspiket op voor het afgesloten bedrijf, met als eis een betere verdeling der besparingsmaatregelen die nu alleen op de werknemers terechtkomen. Zijn actie krijgt meteen gehoor bij zijn werkmakkers die zijn protestleuzes vol geestdrift meescanderen.
Zo meegesleept door het stakersvuur is Louis, dat hij de échte reden van zijn barricade een ogenblik vergeet en niet eens schrikt als iemand het bedrijf dan toch blijkt te hebben betreden en A4-bladen uitdeelt in de menigte. Allicht een snel getypt overzicht van hun onderhandelingsstrategie, meent hij. Dat het om zijn scheldteksten gaat, dringt pas tot hem door als zijn collega’s zinderend van woede om hem heen komen staan, schreeuwend. Tot hun stemmen lijken te verstommen, als riepen zij vanachter het glas van een steriele kamer, met alleen hem aan de vieze, onbetrouwbare buitenkant.
(rl)
10 februari 2012Niet dat hij, Louis Heyst, een kille onverlaat is. Integendeel, thuis is hij juist een vat vol wild opspattende emoties. Het switchen naar koude kikker op de werkvloer is dan ook geen sinecure. Het lukt hem slechts door anderen zijn ergernissen te laten uiten. Vaak volstaat één schijnbaar neutrale opmerking van zijn kant om een collega wat later tot een pijnlijk persoonlijke massamail te drijven, of tot een ware woede-uitval jegens het establishment. Daar kan Louis zijn klok mee gelijk zetten.
Anderzijds bewaart hij zijn koelbloedigheid door al zijn irritaties te ventileren in een geheim elektronisch evaluatieboek. Een soort virtueel rapport met cijfers en gedragscommentaren, die hij na elke werkdag toekent aan al zijn collega’s. Op het eind van de week berekent hij hun totalen, wat telkens veel gebuisden oplevert en vlammend scheldproza over hun overgevoeligheden en andere onhebbelijkheden.
Als hij ’s avonds thuis ontploft omwille van een speelgoedautootje dat uiteengevezen op het aanrecht ligt, tussen de peterselie en de ijsbergsla, verstuurt hij daarna per ongeluk, via zijn privémailbox, zijn duistere evaluatieboek naar het gehele bedrijfsintranet. Er zit maar één ding op, denkt hij in paniek: het bedrijfsgebouw barricaderen vermits het intranet, godzijdank, alleen vanuit de kantoren zelf kan worden geraadpleegd. Zolang niemand het pand betreedt, is de mail onleesbaar en is er dus in wezen niets aan de hand. Als dekmantel zet hij een stakerspiket op voor het afgesloten bedrijf, met als eis een betere verdeling der besparingsmaatregelen die nu alleen op de werknemers terechtkomen. Zijn actie krijgt meteen gehoor bij zijn werkmakkers die zijn protestleuzes vol geestdrift meescanderen.
Zo meegesleept door het stakersvuur is Louis, dat hij de échte reden van zijn barricade een ogenblik vergeet en niet eens schrikt als iemand het bedrijf dan toch blijkt te hebben betreden en A4-bladen uitdeelt in de menigte. Allicht een snel getypt overzicht van hun onderhandelingsstrategie, meent hij. Dat het om zijn scheldteksten gaat, dringt pas tot hem door als zijn collega’s zinderend van woede om hem heen komen staan, schreeuwend. Tot hun stemmen lijken te verstommen, als riepen zij vanachter het glas van een steriele kamer, met alleen hem aan de vieze, onbetrouwbare buitenkant.
(rl)
10 februari 2012Meer dan 440.000 Jobat gebruikers zijn wekelijks op de hoogte
Heel even zwijgen en zich proberen in te leven in de andere: het is waarschijnlijk te optimistisch om te verwachten dat dát ooit weer hip wordt …
Is het saai op je werk? Doe dan de maak-je-collega’s-gek-truc. Werkt altijd.
Op de werkvloer ziet hij veiligheidshelmen die oneerbiedig worden gebruikt als vuilbakjes vol snoepwikkels en kauwgomresten …
Terwijl de godganse loonslavernij het weekend inluidt met bier van hoge gisting rijden de collega’s van Readyfix steevast bedrukt naar huis ...
Werkplekaanbieder Regus vroeg aan 250 Belgische kantoorwerkers wat hen het meest stoort. Onder meer afspraken niet nakomen behoort tot de ergernissen.
U kent het wel, het taaltje van de workaholic die vergeet dat hij daarbuiten ook nog iemand anders kan zijn …
De lift op het werk is de plek bij uitstek om onnozel te doen. Pas wel op voor een ‘djoef op uw muile’ als antwoord van gestresseerde collega’s.
Ingenieurs gaan klassiek aan de slag bij grote bedrijven, klinkt het vaak. Maar om welke sector en functie gaat het dan vooral?
Wil je eenvoudig geld verdienen? Gemakkelijk als in niks doen terwijl je je bankrekening ziet aandikken? Het klinkt als een utopie maar het kan, en wel zo!
Meer dan 440.000 Jobat gebruikers zijn wekelijks op de hoogte
Heel even zwijgen en zich proberen in te leven in de andere: het is waarschijnlijk te optimistisch om te verwachten dat dát ooit weer hip wordt …
De lift op het werk is de plek bij uitstek om onnozel te doen. Pas wel op voor een ‘djoef op uw muile’ als antwoord van gestresseerde collega’s.
Is het saai op je werk? Doe dan de maak-je-collega’s-gek-truc. Werkt altijd.
Terwijl de godganse loonslavernij het weekend inluidt met bier van hoge gisting rijden de collega’s van Readyfix steevast bedrukt naar huis ...
Werkplekaanbieder Regus vroeg aan 250 Belgische kantoorwerkers wat hen het meest stoort. Onder meer afspraken niet nakomen behoort tot de ergernissen.
U kent het wel, het taaltje van de workaholic die vergeet dat hij daarbuiten ook nog iemand anders kan zijn …
Op de werkvloer ziet hij veiligheidshelmen die oneerbiedig worden gebruikt als vuilbakjes vol snoepwikkels en kauwgomresten …
De consultancywereld wordt vaak aanzien als een harde business waarin alleen werken, targets en winst van tel zijn. EY bewijst dat het anders kan.
In bepaalde omstandigheden kan overwerk een noodzakelijk kwaad zijn. Maar wat als je vele overuren als vanzelfsprekend beschouwd worden?