Werklozentaart

Thomas Blondeau werkt voor het Leids Universitair weekblad Mare. 11 februari verschijnt zijn nieuwe roman Donderhart.

Eind vorig decennium hadden we de kantoordeur achter ons teruggetrokken net voor de kerstpakketten werden afgeleverd. Op de Nederlandse werkvloer is het kerstpakket een heikel punt. Vergelijk het met de hostie. De gelovige ziet het lichaam van het Opperwezen. De heiden ziet een eetbaar mini-bierviltje. Voor de ene werknemer is het pakket een dood ritueel, een overblijfsel uit feodale tijden toen een extra zakje kolen broodnodig was om januari te halen met al je vingers intact. Voor de ander is het een erezaak.

Nu krijgen de werknemers geen brandstof meer. Helaas. Want het enige wat een weldenkend mens kan doen met het doorsnee kerstpakket is het in brand steken. In voorgaande jaren was het meest nuttige de mooi bedrukte kartonnen doos waarin het zat. Zeer geschikt voor het oud papier. De inhoud is voornamelijk een hoop van dat verpakkingspul dat de indruk moet wekken dat de inhoud duur en breekbaar is. En hoe snoezig ook, het blijft kersenconfituur, een rol beschuit, wat theelichtjes en een fles wijn (Chateau Rood). Als je geluk hebt.

In mijn eerste kerstpakketten zaten er altijd een stuk of wat blikken afgestemd op de smaak van de jaren vijftig. Met ossenstaartsoep, kalfsragout of ‘fruitverrassing op sap’. Mocht Europa ooit volledig ondergesneeuwd raken, dan zal Nederland het een paar maanden langer uithouden dan de rest van het continent. Want dan zullen ze eindelijk aan hun blikkenvoorraad beginnen.

Pogingen om bonnen uit te reiken waarmee je dan wel wat nuttigs of genietbaar kon aanschaffen, strandde bij mijn werkgever op verzet van een paar oudere doch machtige dames die het ‘zo kil, zo onpersoonlijk’ vonden.

Maar zoals u weet is het crisis. Hoe goedkoop ze ook zijn; op de pakketten moest dit jaar beknibbeld. Achter de schermen schijnt er bloed te zijn gevloeid. Dat was ook de reden dat ze wat later dan gewoonlijk zijn afgeleverd. Vandaar de penetrante schimmellucht die maandagochtend. Dit jaar bestond de welwillendheid van de werkgever uit wat ‘verse’ kersttaartjes en een bon. Een bon om een grote taart te bestellen met als aardigheidje dat je er een eetbare foto op kunt laten zetten.

Die maandag geurden alle vuilnisbakken in het gebouw naar ranzige jam, zure room en zompige biscuit. Een paar vakbondsleiden hebben nu het plan opgevat om de bonnen te gebruiken om een foto van iedere ontslagen collega op een taart te zetten. De taarten zouden dan vervolgens na een rijpingstijd van een paar weken aangeboden worden aan de grote baas. Als ze dat inderdaad gaan doen, leest u er op deze plek ongetwijfeld meer over.