Telefoon

San F. Yezerskiy combineert een voltijdse jobs in de Vlaamse film met een prille carrière als schrijver.

De telefoon is niet mijn medium. Ik ben nochtans echt heel gevat, zolang ik een minuut of vier over mijn antwoord mag nadenken.

Ooit is het heel even anders geweest. Ik werd aangenomen voor een job op de luchthaven, waarvan niemand mij op voorhand had verteld dat die voor driekwart uit telefoneren bestond. Ik moest pakjes laten ophalen en ze op vliegtuigen boeken. Geen eenvoudige postpacs met dvd-boxen van Mad Men of jurken die meisjes op het internet hadden gekocht, maar vrij indrukwekkende hoeveelheden telecomapparatuur en boormateriaal voor olievelden in West-Afrika. De laadruimte voor zo’n grote zendingen is beperkt, dus elke minuut dat ik onder mijn bureau zat te hyperventileren uit angst omdat ik zou moeten praten met iemand die ik niet in het echt kon zien, kon gemakkelijk een week vertraging betekenen - en duizenden euro’s verlies.

Na drie dagen van constante paniek had ik er genoeg van. Op weg naar huis besloot ik het interimbureau te laten weten dat ik ermee ophield. Jammer genoeg moest ik daarvoor opbellen, en tegen de tijd dat ik mezelf voldoende moed had ingepraat om dat te doen, was het kantoor gesloten en mijn proefperiode voorbij.

Ik had geen andere keuze dan de volgende ochtend terug te gaan, door te zetten en te hopen dat het iedere dag iets sneller zes uur zou worden, zodat ik aan de porto kon.

Tegen de derde week gebeurde er echter iets vreemds. Ik begon de mensen naar wie ik belde te herkennen, en leerde van wie ik het snelst dingen gedaan kon krijgen. Ik werd vrienden met Frank, de verlegen allochtoon van SAS, en flirtte schaamteloos met de meisjes van Air France - hoewel ik geen van hen ooit had ontmoet en we allen wisten dat dat nooit zou gebeuren. Ik vond een eigen ritme. Begroeting, gesprekje, cijfers afratelen, afsluitend grapje, klaar. Volgende telefoon.

Ik was een wat trage peuter, die veel later dan de andere kindjes eindelijk had leren lopen. En dat meteen daarna weer vergat. Ik verliet de luchthaven en raakte maandenlang geen telefoon meer aan. Ik had geen cijfers meer en niemand om ze naar door te bellen. Op mijn volgende job googelde ik dwangmatig alle e-mailadressen van mensen die ik absoluut niet wilde spreken. Enkele weken geleden moest ik een auto verkopen. In de voorbereiding van mijn telefoongesprek naar de garage zag ik mezelf plots ‘goedemiddag, met San’ opschrijven. Ik vroeg me af waar ik in godsnaam mee bezig was, en meteen daarna: hoe het nog met de meisjes van Air France zou zijn.

(sfy)