Roddels

Ruth Lasters is leerkracht Frans in Borgerhout. In 2007 won ze met haar roman Poolijs de debuutprijs.

Sigfried zal morgen een cd’tje met zijn zelfgemaakte ‘best of’ van het voorbije jaar in de stereoketen van de kantine stoppen en op play drukken. Hij zal plaatsnemen en naar zijn collega’s kijken die plots zullen stoppen met eten. Hij, Sigfried, zal als enige verder lunchen en genietend van de chaos die zijn cd’tje veroorzaakt, zal hij voor immer de pijnlijke roddels vergeten die eind 2008 over hem de ronde hebben gedaan en die hem toevallig ter ore zijn gekomen.

Irène heeft hem toen als ‘lui’ omschreven bij de rechterhand van de baas én hem een gebrek aan lichaamshygiëne verweten, wat in de werkplaats vertaald werd als ‘Sigfried stinkt’. In het magazijn werd ‘Sigfried stinkt’ zelfs een kleine hit, er werd een deuntje onder gezet en drie vernederende coupletten werden er bij verzonnen mét refrein.

Weken kon hij niet slapen nadat hij die roddels over hem vernomen had. Steeds somberder zat hij ’s avonds voor de televisie, tot hij tijdens een film over het Watergateschandaal, het licht zag. Die Nixon toch, dacht Sigfried voor hij glunderend insliep.

’s Anderendaags schafte hij zichzelf een dure digitale dictafoon aan, plakte hem onder de airco in de kantine - de roddelplaats bij uitstek - en liet hem voortaan elke dag een paar uur aanstaan. Elke avond nam hij hem weer mee naar huis en sloot hij hem aan op zijn pc om de oogst van de dag te beluisteren. Eind december compileerde hij de gemeenste uitspraken van zijn collega’s tot één cd, incluis giftige uitvallen van zichzelf omdat hij geen moraalridder wilde zijn.

En nu het eindelijk zo ver is, die cd eindelijk op staat in de kantine, brengt vooral de volgorde waarin al die roddels gemonteerd zijn, een verrukkelijk schouwspel teweeg. Katia laat razend haar vork vallen als Lili op de cd zegt dat haar adem naar camembert ruikt en dat zij ‘onder ons gezegd en gezwegen’, te lomp is voor de dienst facturatie. Onmiddellijk daarna staat Lili woedend op: als zij Katia over haar hoort zeggen dat zij geen enkele echte man kan krijgen, alleen voddenventen die zij zelfs eerst moet afpakken van nog ergere kwezels dan zij.

Zo gaat het nog even verder tot bijna iedereen beledigd heeft op de cd en de collega’s verslagen voor zich uitstaren, zich afvragend wie verantwoordelijk is voor die streek. En dan weerklinkt plots het deuntje - zonder de woorden - van ‘Sigfried Stinkt’.

Sigfried heeft het met zijn synthesizer opgenomen en er een houseversie van gemaakt. Hij springt op en begint er wild op te dansen als was de kantine een disco. Helemaal uit de bol gaat hij, terwijl iedereen verbijsterd om hem heen komt staan, starend naar de zweetkringen onder zijn oksels die steeds groter worden tot zijn hemd wel een vochtige vod lijkt.

Dan komt de manager binnen die de cd-speler uitzet en onder meer schreeuwt: ‘En zet toch in godsnaam een raam open! Hier ligt precies een rot lijk.’