Ruth Lasters is leerkracht Frans in Borgerhout. Van haar verschenen de romans Poolijs en Feestelijk Zweet.

Maar sinds enkele jaren is de voorbereiding van dat praatje Ludo's vakantie zelf geworden. Geen museum of restaurant bezoekt hij, geen berg beklimt hij, geen koffer verliest hij op de luchthaven, zonder te denken aan de sandwichstructuur (cultuur-avontuur-tegenspoed) van het ideale reisrelaas.

De verlofbabbel is immers geen loos moment bij TS Heftrucks. Dé jaarlijkse tankbeurt der appreciatie is het, aangezien Renders alleen dan een persoonlijk gesprek voert met zijn werknemers, waaruit zijn voor- of afkeur jegens elk van hen valt af te leiden. Bij de ene vraagt hij slechts op vlakke toon naar de reisbestemming, van de andere verdraagt hij een opsomming van de gedane activiteiten. Een derde categorie - waartoe alleen noeste werkers zoals Borgs behoren - slaat hij meestal zelfs gemoedelijk op de nog verbrande schouders, terwijl hij de ene na de andere anekdote aanhoort.

Borgs die pas gisteren met een fles twintig jaar gerijpte madeira op Zaventem landde, wacht dan ook vol ongeduld achter zijn bureau op de man aan wie hij dat souvenir zal overhandigen: zijn baas die hem nu nog zwijgend ontwijkt, de grapjas, de plaaggeest.

Maar minuten worden uren, dagen, weken en nog steeds loopt de manager hem voorbij, terwijl hij hem ‘Goede vakantie gehad?’ hoort roepen naar Layla van de dispatch en Danny van het magazijn, beiden nog maar pas terug van weggeweest. Ludo voelt zich voorbijgestoken in de wachtrij der superieure aandacht en vraagt zich af aan welke professionele fout hij, keizer der kwartaalcijfers, het volstrekt negeren van ‘zijn vakantie’ dan wel te danken heeft. De niet aan hem gestelde vraag ‘Hoe was je verlof?’ sputtert als een stukke buitenboordmotor naast en in en rond zijn hoofd.

Zo gekrenkt voelt hij zich door dat kleine, hem ontnomen verbale ritueel dat hij, als hij een boekhoudkundige presentatie moet geven - zogezegd per ongeluk - eerst een slideshow van zijn vakantiefoto's opent op het scherm. Om zijn baas alsnog te dwingen tot het stellen van die ene vraag. Maar slechts interimfacturiste Gerda informeert naar zijn reis, terwijl meneer Renders, net op het moment dat hij zijn in gebreken blijven jegens hem kan rechtzetten, even opstaat om te gaan telefoneren.

Tegen zoveel grofheid is zelfs een zelfrelativerende natuur als Ludo niet bestand, bewijze daarvan de fles madeira die hij van razernij vlak naast zijn overste keilt, die hem jammerlijk aanstaart. Als was de oude, in het rond spattende drank ontwikkelingsvloeistof en hij, Borgs, niets meer dan een voor immer vervagend beeld, in een al te bruusk geopende donkere kamer.

(rl)